The days of me forgetting are over
Yuri: ‘Mayonnaise of my own ass.’
Zezunja: ‘Huh…? Wat…? Komt die ook weer uit Pulp Fiction?’
Yuri: ‘Nee, die heb je van de week zelf bedacht.’
Zezunja: ‘O… ja.’
Yuri: ‘Mayonnaise of my own ass.’
Zezunja: ‘Huh…? Wat…? Komt die ook weer uit Pulp Fiction?’
Yuri: ‘Nee, die heb je van de week zelf bedacht.’
Zezunja: ‘O… ja.’
lol, Pulp Fiction is die scene dat Travolta vertelt aan Samuel dat ze in Nederland mayonaise op hun friet eten.
Juist, ik dacht dat deze daar dan misschien achteraan kwam…
Eigenlijk vergeleek ik mezelf dus even, héél even, met de scnarioschrijver van Pulp Fiction. Of zoiets.
Wauw. Dat schept een verwachtingspatroon.
Hoge druk van buitenaf is erg slecht voor d’ inspiratie. Ik waarschuw maar vast.
Ik krijg een heel raar plaatje bij die zin…
Laat me raden: diarree?
Een stel billen met een toef mayo erop. Neuh, doe me dan maar slagroom.
Liever mayo dan mosterd, indien van de kont
Vice versa op het broodje met daartussen een hete hond
Maarre wat was de KONText van Yuri’s snedige opmerking?
Toen ik nog blowde* was ik ook heel ‘dichterlijk’ althans productief inzake creatie van semantische adsurditeiten middels bizarre syntactische constructies. Mooie tijd ;-)
* eergisteren
Er zijn grenzen aan wat een mens kan onthouden…