De Niet Lief Collectie: Zezunja als Zomergast
Dit stukje verscheen op 14 juni 2007 op nietlief.com. Polle zwengelde het aan met de volgend inleiding:
“Ik bijt het spits af in de zomergastenreeks. We hebben afgesproken maximaal vijf fragmenten uit te kiezen. Geen gemakkelijke opgave, toch een poging. Zet de olijven, het stokbrood en de pesto op tafel. Ontkurk de wijn. Kijk en geniet mee.”
Weet u wat lastig is? Dit. Dit is lastig. Fragmenten verzinnen met een gatenkaasgeheugen en een sluimerende tv-verslaving. Er is zoveel moois en tegelijkertijd is mijn harde schijf van tv-momenten korzakovachtig leeg. Ik had graag gehad dat de redacteur van Zomergasten bij me langs was gekomen. Met een lijst, zoals ze dat naar verluidt bij de echte Zomergasten doen. Een lijst met wat er zoal te zien was toen je jong was, met suggesties en fragmenten die aansluiten bij je werk of je hobby’s, met spectaculaire, spraakmakende tv-fragmenten die niemand ooit zal vergeten. Maar nee, er kwam niemand langs met een lijst.
Geen mietje
Dus ik heb mijzelf geen mietje genoemd en ben wat gaan verzinnen. Het eerste dat ik bedacht toen ik mijzelf geen mietje noemde, was J.J. De Bom voorheen De Kindervriend. Ik was fan. Maar helaas was daar niets van te vinden in de youtubewinkel. Domper.
Zodoende ben ik doorgezapt naar toen ik al tien was. Een hele meid. Met tientallen Doe Maarposters boven mijn bed. Met Doe Maarzweetbandjes, -zonnekleppen, -buttons, -tasjes, -plakboeken en wat dies meer zij. Ik wachtte al sinds mijn zevende tot het moment dat ik oud genoeg was dat ik naar een concert van ze mocht. Groot was dan ook mijn verdriet toen ze ermee ophielden nog voor ik de wettelijke leeftijd van Doe Maarconcerten mogen bezoeken had bereikt. Op de dag dat het afscheidsconcert werd uitgezonden, moest ik naar een familiefeest en ik herinner me dat ik mijn vader eindeloos aan zijn kop heb gezeurd om een videoband van vier uur om het op te nemen. Want op een twee-uursband zou het niet passen.
Good ol’ Diewertje Blok
In die vermaledijde youtubewinkel was ook geen fragment van het concert te vinden, maar wel een interview van good ol’ Dieuwertje Blok met de heren, vlak voordat ze het podium opgingen. Het slechtste interview uit de tv-geschiedenis welteverstaan. Maar goed. Nostalgie boven alles.
Mijn tweede fragment is een stukje uit een interview dat Jeremy Paxman van de BBC had met voormalig minister Michael Howard. Ik hou van interviews, ik hou van praatprogramma’s en ik hou van geneuzel. U begrijpt: ik kan mijn lol niet op met de hedendaagse tv-cultuur. Dit fragment heb ik jaren getoond in de lessen Interview die ik gaf. Omdat het zo mooi duidelijk maakt wat doorvragen eigenlijk is. Omdat het zo mooi duidelijk maakt wat doorvragen kan doen met een gesprek. En omdat het zo mooi duidelijk maakt hoe gezagsdragers rond de pot kunnen draaien.
En dan, tatatataaaaa, mijn lievelingsseries. Eerst dacht ik: hmz, beetje flauw om twee actuele series te nemen, maar als ik denk aan wat ik écht, écht mooi vind, dan kom ik altijd hierop. Altijd.
Eerst Six Feet Under. Prachtvol. Wonderschoon. Jarenlang ben ik er langsgezapt zonder het een blik waardig te keuren, maar toen de dvd-box voorhanden was, was het gebeurd. Ik was verkocht. Ik hield van de familie Fisher als geen ander. De schoonheid van ellende. De tragiek van taboes. De lyriek van de leugen. En huilen toen het afgelopen was.
En dan The Soprano’s. Waarom The Soprano’s zo’n waanzinnige serie is? Het is een straatschoffiessoap met de diepgang van Plato. Het is poëzie van het fuck this fuck that-kaliber (zie de quotes in de imdb). Het is comedy met karakterontwikkelingen zoals je zelf zou willen ontwikkelen: geloofwaardig, stoer en ontroerend. Het is gewoon fucking cool.
Als film kon ik kiezen uit duizend dingen. Films van heel vroeger, zoals De Reddertjes en The Dark Crystal. Of uit de tijd dat films echt veel impact hadden: toen ik tiener was en verliefd op Rob Lowe. Of iets later toen ik Betty Blue twintig keer zag in de Amsterdamse bioscoop Kriterion. Maar ik koos een film van de laatste jaren. Magnolia. Omdat ik de hele film hartverscheurend mooi vind.
