Naïef en boeklezend, dat was het devies
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo crimineel. De enige dingen die bij mij duiden op burgerlijke ongehoorzaamheid zijn illegale flessen of kranten in de vuilnisbak, mijn fietslampjes die ik steevast vergeet, en het stukje stuff dat ik eens in de zoveel tijd naar België smokkel.
Maar deze nietige overtredingen, een verdacht hoofd en de verkeerde vrienden zijn voldoende aanleiding voor een lange loopbaan als verdachte in eender welke kwestie.
Vandaar ook dat ik niet zo schrok toen die hasjhond op het station in Maastricht op mijn knie stond te kwijlen. Van Zwitserland tot Spanje hadden douaniers mij tot in het diepst van mijn tandpastatube onderzocht. Tien van de tien keer was ik onschuldig, tien van de tien keer zag ik er kennelijk wel schuldig uit.
Nu zag ik er nauwelijks schuldig uit, diep verzonken in mijn boek, haartjes netjes in een meisjescoupe en een Nederlands paspoort op zak. Maar ik was wel schuldig. En dat wist die hond ook. Niks meisjeshaar, niks geletterd en hoogopgeleid. Hij rook hasj.
Klopt, zei ik tegen de douanier in burger, toen die het vermoeden uitsprak dat ik verdovende middelen op zak had. Ik vond het vervelend, onhandig, schaamtevol. En spannend. En dat allemaal maal tien, want ik had even daarvoor een jointje gerookt in een coffeeshop.
De toon van de douanier was vriendelijk en correct. Wat het was, hoeveel het was, of ik een identiteitsbewijs had en of ik misschien even mee zou willen komen.
‘Dus dan ga ik deze trein niet meer halen?’ vroeg ik, terwijl ik probeerde luchtigjes te kijken. En daarmee was ook mijn toon gezet.
‘Nee, deze niet, maar de volgende wel hoor’, zei de douanier geruststellend.
Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. Naïef en boeklezend, dat was het devies.
Ik pakte mijn spulletjes – jas, tas, pet, boek – met mijn vingers tussen de bladzijden – en ik merkte dat ik werd aangestaard door de rest van de trein. Ik werd rood, want ik wist toen nog niet dat ik een groot deel van het publiek later zou terugzien op het beklaagdenbankje.
Eenmaal buiten begon de douanier gezellig een potje te keuvelen. We liepen naar een kantoortje op het perron. Of ik gewinkeld had en waar ik woonde. Of ik niet méér bij me had, want als dit alles was, dan kon ik zo weer gaan. Ja, het kon hem niet schelen hoor, maar ja, ik ging internationaal terrein op hè, dus daarom moest ik even gecontroleerd worden. Stelde niets voor. Hij was de goeie peer en ik het naïeve dromertje. Dat was dan afgesproken.
Binnen in het kantoortje was het een drukte van belang. Achter glas zaten een stuk of acht rechercheurs als een soort Afghaanse drugshandelaren hasj en wiet te wegen. Dat wisselden ze af met het aan- en uittrekken van latex handschoentjes ten behoeve van het nader onderzoek in de hokjes achterin. Tussendoor riepen ze dingen naar elkaar als: ‘Die jongen met dat lange haar had naast die 4,6 gram in zijn broekzak, ook nog 7 gram in zijn sok en 8 gram in zijn onderbroek.’
Aan mijn kant van het glas zat de halve trein, de andere helft moest nog komen. Waalse jongetjes en mannen van allerlei pluimage, een enkele Vlaming en één ander meisje. Ik stelde vast dat in dit segment van de markt mannen de boodschappen doen.
Het kantoortje was te klein. Er waren te veel agenten, te veel aanhoudingen, te weinig hokjes, te weinig weegschalen, te weinig zitplaatsen, te weinig bureaus en te weinig vrouwelijke rechercheurs.
Het wachten was op die vrouw. Wachten tot die ene vrouw haar handen vrij had – ja ja, we gaan plastisch worden. Wachten tot ik eindelijk met haar in zo’n hokje mocht en erachter zou komen waar die latex handschoentjes voor bedoeld waren.
Ah nee, toch niet het beruchte “eventje bukken mevrouw” hè….
Jij hebt wel heel veel over voor een spannend blogstukje. Echte gonzo-journalistiek!
Dat kan ik wel raden, Zezunja, werd je “gevisiteerd”? Hahaha Ja dan komen ze letterlijk bij je op visite… whahaha
Ik vrees dat ze niet bedoeld waren voor het reinigen van de vuile vaat…
Ieks!
Wat erg! Ik had allang 10 kleuren gescheten geloof ik.
je hebt wat lekkere trefwoorden in dit stuk verweven. je wordt vast de komende tijd veelvuldig bezocht door de meest uiteenlopende wellustellingen.
Is boeklezend ook zoiets als boekdeelsprekend ?
En dan hiernaast gewoon: Wat doet een mens aan naar de boekhouder. Ach welja, het zijn de contrasten, hè
Dat dat allemaal zo uitgebreid georganiseerd en van logistics voorzien is … Dat wist ik niet.
Wedden dat ze gaat voordoen hoe latex ook gebruikt kan worden als alternatief tegen aluminium kerstballen met hoogglans ?
Opgeblazen, streng dichtgeknoopt, beschilderd en wel verfraait het menig saai directiekantoor van douaniers en antiekverkopers gelijk. Op gezette tijden dan, als het vanzelf spreekt en op maat past bij het seizoen van pappa’s schoen . Net als met dat visiteren, wat ook de revolutie smoort want het vreet ons aller energie als een zwangere poolberin na haar winterslaapje. Altijd commotie, dat heilig moeten, een weigeraar staat op straat, ofzo enfin.
Meisje: jij steelt mijn gedacht
Jongen: pak mijn geslacht.
Niet hier, het is hier koud, druk, we zijn dronken, dit voelt niet goed.
Ik ben elk jaar blij met paasvuren maar acht kerstboomverbranding superieur. De fik d’rin.
Vraagje: wat als je met een btw nummer en macro creditkaart wordt betrapt, wat doe je dan. Ben je dan extra verdacht, corrupt ?
Als je nou zo wat van je lifelogs verzamelt en als tijd/ego document verkoopt? Wat dan?
Spannend.
Arme Zezunja.
Was ik in de buurt geweest, ik zou aan die douaniers hebben voorgesteld U vrij te laten en ik zou mijzelve opgeofferd hebben voor dat onderzoek.
Hopend mij op deze manier te hebben verzekerd van uw eeuwigdurende vriendschap, verblijf ik inmiddels, Arme Zezunja,
Met bijzondere hoogachting.
Drs. jah: u kruipt me achter de veren als een luis met aids.
Mocht ik douanier van dienst zijn, er zijn van die nagels met weerhaakjes die echt niets niet overslaan. Overlevingskansen nihil, mits loyaal gesteund met een scheut kwade wil van de medische broederschap.
Mevr. heeft geen martelaar nodig, ik schat haar hoger in.
Ge zijt wreed! Ons zo laten wachten op de rest van het verhaal! Misschien blog je nu wel vanuit Leuven Centraal. Zal ik een keertje wuiven dan vanuit mijn Velux? Wil je iets geleverd hebben? Een vijl in een cake? Of ik kan natuurlijk zelf ook een gaatje beginnen peuteren in dé muur.
Leuk ook dat zo’n agent het helemaal niet erg vindt. Lekkere voorbeeldfunctie :D
wow en oef, en wat doe je nou de volgende keren?
@ Zus: Dat is om mijn statistieken wat omhoog te jagen.
@ Hr ’ti: U bent een schat.
@ Sparce: Op zich vind ik het kloppen dat zo’n kerel softdrugs tamelijk onbelangrijk vindt. Laat ‘m boeven gaan vangen in plaats van boeklezende meisjes van hun genotsmiddelen te beroven. Maar dat-ie het tegen mij zegt, dat is natuurlijk pure slijmerij.
@ Roosje: Ergens anders vandaan halen. Luik-Maastricht is een te verdacht traject.