Na het nieuwe begin komt het nieuwe ‘en verder’
Eerst is er het nieuwe begin, met grote toekomstdromen. En alles wat niet is, dat kan gelukkig nog komen. Dingen hoeven niet meteen, niet gelijk, niet nu, want een nieuw begin is al zwaar genoeg. Mensen vragen of het meevalt, of je blij bent en of het goed gaat.
Je geeft jezelf vrij van muizenissen, omdat je niet te veel mag verwachten van een gloednieuw begin. Je vraagt jezelf tijd, geduld en uithoudingsvermogen. Zonder haast, zonder houvast, zonder vaderland en zonder moedertaal. Je dwingt jezelf te focussen op wat je wilt, niet op wat je kunt, niet op wat je moet of op wat hard nodig is.
Op wat je wilt, daar gaat het om. Nu. Dàt is het moment. Geen omweg, geen uitstel, geen vertraging. Geen reden om je te laten knevelen in het hier en nu. Geen hypotheek of hondenbaan, geen hobby’s of harde noten. Niemand die op je wacht, alles kan, niks moet, morgen weer een dag.
De handen vrij voor het hier en nu. Het lijkt zo mooi, maar wat als het fout gaat? Dan is het je eigen schuld. Dan heb je het aan jezelf te danken. Dan mag je je afvragen wat ervoor nodig is om te doen wat je wilt. Hoe vaak moet een mens opnieuw beginnen om daar te komen waar-ie wil zijn?
Je staat er niet bij stil, maar ineens is het over. Het begin. Voorbij. Niemand die nog vraagt hoe het je vergaat. Nergens die coulance van de eerste paar maanden. Zelfs in je eigen hoofd lijken stramienen te ontstaan die de suggestie wekken dat je ongemerkt opnieuw bent begonnen. Je hebt geen flauw idee waaraan.
Was dat wat je wilde? Je vraagt het je af. De neiging is groot om op de rem te gaan staan en te roepen: ‘Hela! Mag ik nog éven opnieuw beginnen? Ik begreep het allemaal nog niet zo goed, maar nu wel hoor. Nu wel.’ Maar dat kan niet. Je hebt je kans gehad.
Dus je zult je moeten vermannen. Redden wat er te redden valt. De losse eindjes oprapen die leiden naar waar je wilt wezen. De andere losse eindjes laten liggen in de hoop dat ze afsterven. Je begint immers niet met je eindpunt en ook omwegen leiden soms naar prachtig uitzicht.
En dan bedenk je dà t wat je rustig maakt. Waardoor je weet dat nog niks verloren is. Je kunt nog winnen. De volle mep. Je kunt nog alles worden wat je wilt. Want na het nieuwe begin komt het nieuwe ‘en verder’.
Update: het gerommel met tijden in de eerste alinea is opgelost. Dus iedereen die dacht: er wringt wat. Klopt! Maar dat is nu opgelost. Leve de tegenwoordige tijd!
Vrouwe Zezunja,
Ik proef tegelijkertijd ongerustheid en hoop.
U bent een fijnproever hr ’ti!
Alsof je inderdaad na een paar maanden alles op een rijtje moet hebben en het niet meer moeilijk mag zijn. Soms verlopen dingen nu eenmaal niet volgens de bestaande verwachtingspatronen, maar via omwegen en kronkelweggetjes. Neemt niet weg dat dat volslagen kl*te kan voelen.
Terwijl ik je stukje lees, moet ik ineens denken aan de quote die tijdenlang bovenaan mijn log stond: ‘er is geen weg naar geluk, gelukkig zijn is de weg’… En dat geldt dan natuurlijk zowel bij het begin als bij ‘en verder’ ;o)
Mooi stuk. Vervang ‘je’ eens door ‘ik’ – dan komt ie nog harder aan.
@ GeeSpot: Ja, zo simpel is het hè?
@ Bart: Dank je wel. Ik snap je advies, maar dan werd het me iets te dramatisch. Het moest iets bespiegelends houden en met zinnen als ‘ Dan heb IK het aan mezelf te danken’ lukt dat niet meer.
Ik heb namelijk ook écht enige afstand tot het gevoel, dat is het rare. Het gevoel is zó niet te duiden dat het me niet volledig bezit. Maar het is er wel.
Voor het overige ben ik doorgaans ook erg tegen ‘je’, vooral wanneer iets concreets persoonlijks wordt beschreven. Maar in dit geval moest het dus niet al te concreet worden. Vond ik.
Yep, zo simpel is het, alleen scheppen we er zelf blijkbaar met enige regelmaat genoegen in niet te willen geloven in die simpelheid ~melodramatisch zucht~ ;o)
Dankjewel voor “je”-stukje …
Ik heb een zus die haar man drie maanden geleden verloor en nog elke dag verliest. Wie weet van het verdriet van het elke dag nog steeds verliezen? Ik niet, terwijl ik van haar hou (op mijn manier). Toegegeven: dat is anders – want van een andere orde – dan wat jij meemaakt, maar het gevoel is vergelijkbaar. Maar nit in blijven hangen dame! Jij bent groot en veel meer dan ok. Jij deugt omdat je klopt en komt er dus meer dan…
Het is zoals in die film van Louis Bunuel, ‘Le charme discret de la bourgeoisie’ geloof ik, waar de camera achter iemand aan gaat, bij een kruispunt komt waar een auto passeert en we vervolgens de bestuurder van die wagen volgen. Zo gaat het ook een beetje in het leven. Het is niet één geheel, er is niet één identiteit, niet één grote liefde: het rotzooit allemaal een beetje door mekaar heen. Dat vind ik nou juist het indrukwekkende van het geheel. Er is geen betekenis. Er is geen zin. Je moet zin in het leven hebben, maar het leven zelf is volkomen zinloos. Als er een zin was, was die al lang gevonden.â€?
Aldus Max Pam in Trouw.
@zezunja – :-) Je bedoelt eigenlijk helemaal niks adviserends. Achteraf besef je dat het wel zo kan klinken. Weet je weer hoe mooi je kan zijn, in liedteksten of in zelfspot.
mooi gedaan hoor, er spreekt inderdaad een soort van onderhuidse paniek en rust doorheen. knap gedaan.
@ivar & zezunja: of als martin bril in http://www.martinbril.nl/archief/2007/02/kunst_van_het_m.html