Mijn stad, jouw stad, maar dan in het Engels

Weer een stokje. Een places to be-stokje dat de vermaarde i. mij toewierp. Eentje waarin je dient te vertellen welke winkels, restaurants en andere hete plekjes jouw stad te bieden heeft. En i. was zo sluw om mij niet Amsterdam – mijn stad! – maar Leuven toe te wijzen. Hah, Leuven! Ik ben hier een totale n00b (beginneling), dus ik val grandioos door de mand bij zoiets. Maar ik vind het wél een spannende exercitie. Kan ik nu, na een jaar, al een paar plekjes aanraden voor een My city, your city-stokje?
(O ja, de vragen waren in het Engels, omdat ze van een Engelstalig weblog kwamen en ik heb nog steeds vakantie, dus vragen vertalen behoort niet tot mijn contractuele verplichtingen dezer dagen.)

1. My favorite ‘grab-a-bite’:
De Komeet, op de Oude Markt, by far. Het personeel is weing sprankelend en de inrichting is iets te strak en te krap, maar de menukaart maakt dat meer dan goed. Als je een boterham tonijnsalade bestelt, krijg je twee ultradikke volkorenboterhammen met zaadjes en huisgemaakte tonijnsla met allerlei liflafjes. Ook de tapas, de croques en de dagschotels zijn altijd dik in orde. Verder hanteren ze naar Oude Marktnormen gemeten heel schappelijke prijzen. Bovendien is het ongeveer de enige toffe tent in Leuven waar je lekker kunt eten én nog mag roken. En dat is zolang ik niet gestopt ben best belangrijk.

2. My favorite shop in town:
Om te shoppen vind ik Leuven geen aanrader. Zo hier en daar zitten leuke winkeltjes hoor, dat zeker, maar alles in Leuven is duur. Er is bijzonder weinig concurrentie. Leuke winkeltjes zijn in Leuven en omstreken vaak enig in hun soort, dus de prijzen zijn grenzeloos. Overal. Schoenen, boeken, interieurdingen, leuke kleding, allemaal niet te betalen met mijn voorlopig nog krappe budget. Voor écht shoppen zijn we aangewezen op Brussel of zo.

3. My favorite restaurant:
Favorite qua eten: A Zamara in de Tiensestraat op de hoek met de Maria Theresiastraat. Ultiem lekker Italiaans eten. Qua sfeer, bediening, kookwijze en inrichting op en top Siciliaans.
Favorite qua heel dichtbij en heel betaalbaar: Bar del Sol in de Schapenstraat, dat zit voor ons op kruipafstand van ons huis. Ze hebben het pleintje ervoor ingepikt met een terrasje en het plein met naambordje en al omgedoopt tot Plaza del Sol. Je kunt er voor ongeveer 7,50 een goed maaltje naar keuze eten, dat met minimale middelen achter de bar in elkaar wordt gedraaid. Vanaf het terras heb je zicht op het Groot Begijnhof. Een fijn cafeetje om op kruipafstand te hebben. (klik vooral even door naar de site).

4. My favorite ’take my friends when in town’:
Mijn Nederlandse vrienden neem ik mee naar eetcafé De Werf (voor de Nederlanders: dat betekent ‘de bouw’). Ik ga maar even voorbij aan het feit dat ze zichzelf op de site een babbel- en knabbelcafé noemen – daarvan kijg ik rillingen. Maar verder is het er echt heel plezierig zitten en eten. De menukaart is verrassend, zowel qua taalgebruik (een eike en nog wat van die typisch Vlaamse woorden) als qua gerechten (bijvoorbeeld: chowders, dat zijn grote uitgeholde broden met daarin onder meer chili con carne).
En de wijze van serveren is altijd origineel, variërend van thermoskannen tot broodtrommeltjes en van papieren zakken tot enorme schalen ter grootte van een afwasteil. Verder kun je er sinaasappelsap bestellen met een handpers erbij, die veel goedkoper is dan de sinaasappelsap die al voor je uitgeperst is. Het Hogeschoolplein waar De Werf aan ligt is mooi en het terras is groot, maar bijna altijd bomvol.

5. Other 5 things to mention:
I. De abdij van ’t Park.
Een stukje natuur tussen Leuven en Heverlee. De abdij met veel gebouwen, poorten, en torentjes is oud en indrukwekkend, het park waar de abdij naar genoemd is, is rustig en glooiend. En als kers op de taart kun je op sommige plekken in het park de oprukkende stad nauwelijks zien liggen. De illusie van natuur midden in Leuven.

II. De nachtwinkelmuur en de huurmuur.
Als Amsterdammer ben ik op zich best veel automaten gewend. Vroeger had je overal sigarettenautomaten op straat en ik wist dat er een condoomautomaat op de Overtoom zat en een broodautomaat elders in Oud-West. Maar qua automaten verslaat Leuven Amsterdam ruimschoots. Er zijn broodautomaten te over en op niesafstand van ons huis zit zowel een huurmuur (met dvd’s) als een nachtwinkelmuur (met van alles en nog wat, maandverband, snoep, wijn, kant-en-klaar-maaltijden). In Leuven heerst verre van een 24-uurseconomie, maar in sommige straten zitten kastjes die de stad ver vooruit zijn.

III. Bibliotheek Tweebronnen.
Een gebouw dat me enerzijds een beetje thuis doet voelen, omdat de architectuur van de gevel me een Berlage-achtig Amsterdamse Schoolgevoel geeft. Tegelijkertijd is het in het geheel niet Nederlands: het gebouw en de bijgebouwen zijn bergaf gebouwd. De bibliotheek, een café, een tentoonstellingszaal en wat overheidsdiensten zitten allemaal op verschillende verdiepingen. In het café heb ik vaak zitten lezen als ik hier op bezoek was als Yuri moest werken.

IV. Stuk.
Een kunstencentrum bij ons om de hoek dat ervoor heeft gezorgd dat ik in het ietwat krap bedeelde culturele circuit van Leuven in ruim twee jaar meer verrassends en vernieuwends heb heb gezien dan in de vijf jaar daarvoor in Amsterdam. In Amsterdam is zoveel te doen dat ik door bomen het bos niet meer zag en drempelvrees kreeg omdat alles altijd maar nieuw, duur, ver weg en anders was. Het Stuk daarentegen is altijd dichtbij en altijd hetzelfde: een prachtig gebouw, wederom met alle bijgebouwen tegen een helling gebouwd, met een groot en groots café erbij met live-perfomances. Het biedt in vergelijking met Amsterdam natuurlijk niet erg veel keus , maar wat er ook wordt geprogrammeerd: muziek, film, beeldende kunst of theater, het is bijna altijd verrassend en vooruitstrevend.

V. De Molens van Orshoven.
Een oud industrieel pand met (of naast) een stel enorme fabriekspijpen. Er zitten allerlei kunst- en cultuurbureautjes en -zaaltjes. Yuri koos die prachtige plek vaak om alleen of met een theatergroep voorstellingen te geven. Twee van die voorstellingen heb ik daar mogen meemaken, inclusief premierefeestje en zulks op het binnenplein. Ik was verkocht. De industriële sfeer die het terrein uitademt: geweldig!

Normaal gooi ik stokjes liever niet verder wegens apporteervrees (vrees dat mensen het stokje massaal terug komen brengen). Maar nu wil ik wel een suggestie doen. Omdat ik als n00b Leuven natuurlijk nog beter moet leren kennen, smijt ik dit stokje ’t liefst naar vijf mensen voor wie Leuven bekend terrein is. Zoals daar zijn:
Mijn meneer maanzand.
De zich in een slecht getimede winterslaap bevindende Sunnymoon.
Lilimoen de Pelgrim, ik wacht rustig tot ze terug is van haar bedevaartstocht.
Yab van YAB.
En Herman van Oogsnoep.

Open mij de ogen! Laat mij Leuven zien!

« De grote vraag is: heeft het Collectief ergens spijt van?

Wat weblogwaardig was achter de coulissen »