Mijn afscheid van maatje 36
‘Je kunt niet je hele leven maat 36 houden’, zei mijn moeder.
Slik.
Pardon?
Onzin natuurlijk. Dat kan wel. Maar je moet er wél wat voor doen. En ze kent mij. Het enige dieet dat ik ooit heb gevolgd, is dat ik soms besluit niet élke dag een Magnum te eten. Kortom: slik. Ze had gelijk.
Maar hee, zoiets heeft tijd nodig. Wat zijn ook alweer de fasen van het rouwproces? Ontkenning, erkenning, woede, verdriet, acceptatie, voltooiing? Zoiets? Welnu: seen it, been there, twee jaar lang. Nog maar vier jaar geleden had ik maat 34, dat was iets te dunnetjes voor mijn postuur. Nu jojo ik. Meestal is het 38/40, maar als ik veel joints (lees: vreetkicks) heb gehad, dan zit ik aan maat 42. Maat 36 is al in geen tijden voorgekomen. Met als gevolg dat mijn klerenkast tot de nok toe gevuld is met mooie dingen die in mijn ingewanden snijden als ik ze aantrek. Een cameltoe is bij mijn huidige garderobe nooit ver weg.
Kortom: er moest iets gebeuren. Ik moest nieuwe kleren, maar onze inloopkast, of beter gezegd: kamer met alleen maar kleren, barst uit zijn plinten als ik nog meer textiel aanschaf. Tegelijkertijd ben ik te arm voor een compleet nieuwe garderobe. O moeder, wat nu?
Yuri kwam met een idee. Hij was jarig en we hadden eigenlijk geen geld voor een feestje, maar we konden natuurlijk wel afdankertjes aanbieden in ruil voor booze. Dus iedereen met een fles drank mocht een kledingstuk naar keuze mee naar huis nemen. Daarmee sloegen we twee vliegen in één klap: we hadden een goedkoop feestje en we raakten van onze oude kleren af. Er was nog ’n derde vlieg, maar daar moet ik Yuri nog van op de hoogte stellen: het geld dat we uitspaarden aan de drank, kan het beste besteed worden aan mijn nieuwe garderobe. Me dunkt.
Anyway, het was een rauw afscheid. Ik stond voor mijn klerenkast en dacht bij alles: kan ik iemand anders in die broek zien lopen, zonder dat ik denk: daar had ik ook nog wel ingepast? Gun ik een ander het genot van mijn meest sexy spijkerbroek? Zou ik er écht niet meer inpassen?
Gelukkig kon ik me beheersen en heb ik de kleren niet meer gepast, dat zou een domper op de feestvreugde geweest zijn. Vervolgens hing ik de kleren keurig aan een hangertje in onze tijdelijke Tweedehands Winkel. Me, zo stoer!
Ik troostte me met het idee dat er mensen zouden komen die zelf met weemoed mijn maatjes 36 door hun handen zouden laten gaan. Ik troostte me met het idee dat niemand vermoedelijk iets zou willen hebben, mijn smaak is immers mijn smaak. En als dan toch helemaal niemand iets zou willen hebben, kon ik morgen gewoon nog eens proberen mezelf in maatje 36 te persen. Bovendien troostte ik mezelf met het idee dat ik stiekem nog wat maatjes 36 had achtergehouden.
Maar tot mijn grote verbazing liep het storm. Men griste broeken mee die ik met liefde had gedragen, en jurkjes waarin ik me de mooiste vrouw ter wereld had gevoeld. Men gaf toe dat sommige kledingstukken wel wat strak waren, ‘maar dat was juist mooi’. En dat is waar, verdomme. Zolang de cameltoe zich beperkt tot je ondergoed, is dat hartstikke waar. Kut.
Mijn geluksmoment kwam toen iemand mij zei: “Die spijkerbroek (mijn sexy spijkerbroek, ja! mijnnnn spijkerbroek) was heel mooi, maar ik paste er echt niet in.”
Yesssssss!
En nu vraag ik me dus af of afgunst ook een van de fasen in het rouwproces is. Of dat ik gewoon een slecht karakter heb.
slik. de rode broek is nog niet korter gemaakt. wil je die nog terug?
Gheghe!
Nope, die rode broek is echt heeeeeuuul klein. Die laat geen millimeter hoop toe. Die paste ik zelfs al nauwelijks toen ik wel maat 36 had.
Bovendien genieten wij al dagen enorm van het ruilmiddel/cadeautje. Dank daarvoor!
Wat is het mannelijke equivalent van een cameltoe? In sommige van mijn oude broeken duikt dát namelijk op.
Oh ja, hoor: afgunst is een officiële fase! Die komt vlak voor de euforie (van een nieuwe garderobe bijvoorbeeld)
Ben je trouwens al eens in dat heerlijke vintage winkeltje geweest aan de Holiday Inn? :)
@ Menck: Dit staat in de wikipedia:
The male version of this is referred to as a “moose knuckle.” Larger women who wear tight fitting clothing are also said to have a mooseknuckle rather than a cameltoe.
@ Flora: Fijn, dat is geruststellend. En nee, die heb ik nog niet ontdekt. Waar is de Holiday Inn ook alweer?
Aan het ronde Thaise restaurant in de Tiensestraat, zowat tegenover die twee etalages tjokvol boeddha’s, mineralen en porseleinen hondjes, waar ze een steen hebben voor alle kwalen, van afgunst tot zere tenen.
O ja, check! Daar ga ik gauw eens kijken.
Agrumh, misschien dat je met het statiegeld van de lege flessen nog wel een muts kan kopen, een theemuts of zo; of tweedehands wanten, want je weet maar nooit hoe koud de winter wordt.
Krijg ik plots weer medelijden met de overbuur.
Ik moet opeens aan die aflevering van Sex and the City denken dat iedereen zijn ex moest meenemen. Maar dat heeft er natuurlijk eigenlijk niks mee te maken.
Afgunst is geen onderdeel van het rouwproces, dat is simepelweg een onderdeel van het leven ;-)
Iedereen heeft recht op zijn eigen kruistocht, toch? (pun not intended)
“Die paste ik zelfs al nauwelijks toen ik wel maat 36 had” moet zijn “Die paste me zelfs al nauwelijks toen ik wel maat 36 had.”
Jij paste de broek namelijk wel, om te kijken of hij je paste, wat-i nauwelijks deed. Of is een broek een zij? Kijk, dat weet ik dan weer niet, en geen zin het op te zoeken.
Ach ja, gewicht.
Ik heb een tijd maatje 34 gehad en kon er om janken. Nu heb ik al een aantal jaren maat 36 en heel af en toe zelfs een M ipv een S. En dat voelt stukken beter kan ik je melden.
Vraag is waar voel je je beter bij?
@ Joost: Sorry, mijn vader probeert mij dat ook al mijn hele leven duidelijk te maken, maar ik doe er niet aan mee. Ik vind het een onzinnig puristisch regeltje. Bovendien zie ik de logica er ook echt niet van in.
@ Kaat: Haha, waarom moest je daaraan denken?
@ Karin: Ik voel me definitely beter bij superslank. Heb geen aanleg voor eetstoornissen, dus ik kan het hebben…
@Zez; omdat iedereen zijn ex moest meenemen in de hoop dat iemand anders die ex dan leuk zou vinden en mee naar huis zou nemen. Een soort exenruilbeurs dus.
@Zezunja: mooi toch?
@ Karin: Nou nee, niet dus.
“Ik voel me definitely beter bij superslank.”
Daarom zei ik mooi toch.
Maar geen aanleg hebben voor een eetstoornis is mooier. Toch?
@ Zezunja: wat een goed plan :-)
@ Karin: Je goed voelen bij superslank en niet superslank zijn en dus je maatjes 36 weggeven, noem ik niet mooi. Dat bedoelde ik eigenlijk.
@ Joost: Hihi, fijn dat je niet doorgaat. Ik wil er nog wel iets over zeggen. Als ik niet mag zeggen: ik pas die schoen, maar moet zeggen: die schoen past mij, dan zie ik dus een schoen in een pashokje die met alle moeite van de wereld mij probeert aan te trekken. Waar is dan nog de logica.