Maar wat bleek: de quasi-kunstenaar was niet zo leuk
Netwerken, ik ben er niet goed in. Het moet vanzelf gaan. Als ik vanzelf mijn familie wil bezoeken, dan doe ik dat. Als ik een opdracht wil, dan moet men mij als vanzelf een opdracht gunnen. Altijd. Gewoon. Vanzelf.
Maar soms werkt ’t niet zo en dan moet ik naar buiten – brrr. Naar bijeenkomsten waar ik anders nooit kom, met mensen die ik anders nooit zou ontmoeten. Neem de zogenaamde netwerkbrunch, laatst. Daar ging ik als import-Belg: klaar voor het grote integreren. Met slaap in de ogen – brunchen is niet zo mijn ding – maar niettemin openminded als een oude hippie. Schoorvoetend in het zonlicht, een glas champagne, een glimlach, een hand. Maar verder bleven we eenzaam en alleen. Het ging niet vanzelf.
Tot de quasi-kunstenaar bij ons kwam staan. Eindelijk. Dat ging vanzelf. Ik slaakte een zucht en liet me nog maar eens bijschenken. Maar wat bleek: de quasi-kunstenaar was niet zo leuk. Tsja, en dan zit ik dus al onwrikbaar op het verkeerde spoor. Ik had me namelijk al helemaal verzoend met het idee dat het deze keer vanzelf ging – ook al was hij nogal arrogant. En dat ik dus moest pakken wat ik pakken kon – ook al was hij niet zo sympathiek. En dat ik hier de stam van een fiks boomdiagram te pakken had – ook al was hij niet echt attent. Een kunstenaar die mij een netwerk van jewelste zou opleveren – ook al kwamen we niet verder dan wat kroegtalk. Dus ik was vermakelijk, glimlachte schalks, peuterde een e-mailadres los, nodigde mijzelf uit als zangeres, sloeg ‘m joviaal op de schouders en deed alsof ik ‘m al jaren kende.
Thuisgekomen raakte mijn meervoudige persoonlijkheid totaal in de knoop. Ik mocht niet klagen, want deze vreselijke jongen was vanzelf naar mij toegekomen en ik kon als vanzelf aan zijn vreselijke netwerk worden toegevoegd. Dus wat was nou het probleem?
Waarop ik hem een mailtje stuurde met de mededeling dat ik momenteel niet op zoek was naar een muziekgroepje, maar dat ik wel alvast een mailtje stuurde zodat hij later zou weten wie ik was, mocht ik hem ooit nodig hebben in mijn netwerk. Gek genoeg heeft hij nooit gereageerd.
Vanaf vandaag beperk ik mij tot stukjes om en nabij de 350 woorden. Lijstjes, lappen tekst, linkdumps en luie lulstukjes zullen nog slechts uitzonderingen zijn die de regel bevestigen. In de beperking toont zich de meester. We zullen zien.
![[10 jaar zezunja.nl] Zondagen](https://www.zezunja.nl/wp-content/images/2013/03/zezunjaterugblik1.jpg)
Ja, gek inderdaad! En dat terwijl je zo joviaal was. En eerlijk vooral… Rare kwast!
Oh, en in de beperking toont zich ook de gevangene, bij uitstek… ;-)
Ja, heul eerlijk. :-(
Ik ben heel benieuwd of het me gaat benauwen, de beperking. Maar ik wil kijken of ik het kan, anders ben ik een sukkel.
Ja, beschrà¤nkung (gek genoeg heb ik dat spreekwoord alleen nog maar in het Duits gehoord tot vandaag… raar). Dat zou ik ook eens moeten proberen. Of toch maar niet…
In der Beschrà¤nkung zeigt sich der Meister. Mijn motto is dat. Mooi hoor.
nieuw haar, nieuwe voornemens,
en het is nog niet eens 1 januari…
(al gestopt met roken?) :p
Goethe lives!
“(…) maar dat ik wel alvast een mailtje stuurde zodat hij later zou weten wie ik was, mocht ik hem ooit nodig hebben in mijn netwerk.” Hahaha!!! Die vind ik ge-wel-dig. Hulde!
Waarom beperken?
De “Lijstjes, lappen tekst, linkdumps en luie lulstukjes” zijn voor mij juist een van de redenen op jou log elke dag te komen lezen.
@ de dames neerlandici: ik had juist nog nooit van beschrà¤nkung gehoord. Maar mijn Duits is dan ook ongeëvenaard slecht.
@ gewebkijk: Ja, 15 november is de nieuwe 1 januari. ;)
@ Blogbaas: En wie is dan Goethe? Jij? Ik? De niet-leuke kunstenaar? Of de broer van Elvis?
@ madelief: Ik schaam me er nog steeds een beetje voor, maar soms vaart er iets in mij en dan word ik zo.
@ iskander: Daar was ik al bang voor. Ik denk altijd dat het mijn zwakte is dat ik als een ongeleid projectiel dingen plaats. Misschien ga ik dit gewoon tot de jaarwisseling volhouden en dan daarna weer ongeleid doen. Wat dacht je?
Waarom zou je bang zijn?
Het is toch juist mooi als mensen je werk waarderen om wat je kan en wie je bent zonder dat je je hoeft te beperken?
Welnu, dat ‘iets’ zou eens wat vaker in andere mensen ook moeten varen, opdat die dan ook ‘zo’ worden. Verfrissend!
grappig, er zit voor mijn gevoel een tegenstrijdigheid in. Bij je familie ben je actief (niks vanzelf), bij netwerken niet. Net als bij je familie zou je ook kunnen denken “dat lijkt me een interessant mens, daar ga ik een praatje mee maken.” Zijn er geen interessante mensen, dan niet.