Hoe Lucas schreef
Onbedoeld dacht ik door het stukje hieronder aan Lucas. Lucas heette anders, maar omwille van privacydingen heet Lucas nu Lucas.
Lucas schreef stukjes en ik was docent stukjes schrijven. Lucas was goed. Hij schreef helder en gestructureerd. Hij raadpleegde altijd meerdere bronnen en hij kwam met doordachte ideeën. Kortom: ik verwachtte veel van Lucas.
Maar Lucas maakte het niet waar. Elke week schreef hij meer stukjes dan nodig, elke week groef hij dieper dan de rest, elke week schreef hij vlug en to the point, maar elke week was er iets helemaal mis met zijn verhalen.
De ene keer was dat het ontbreken van hoor en wederhoor, de andere keer waren het tal van gedachtensprongen die misten, en vaak ging hij te kort door de bocht.
Het gekke aan Lucas was dat hij altijd wist wat er fout ging. Als je met hem sprak, biechtte hij gelijk op dat er wederhoor ontbrak, dat hij iets niet goed had uitgelegd of dat hij het verhaal iets langer had moeten maken. Maar als je vroeg: ‘Lucas, waarom schrijf je niet in een keer het goede verhaal?’, dan volgde er een onduidelijk antwoord of een vrijblijvend ‘ja ja ja’.
Ik piekerde me suf over Lucas. Op welk punt moest ik hem oppoken om verbetering te krijgen? Want Lucas snapte alles al. Hij wist wat hem te doen stond, maar hij deed het gewoon niet. En het was duidelijk geen kwestie van onwelwillendheid, maar van wat dan wel?
Er brak een maandagochtend aan en we gingen, zoals de routine ons dat voorschreef, een krantje maken. Lucas bracht mij zijn kopij en ik ging lezen. Kopje koffie, tl-licht, rode pen. En plotseling zag ik het. De bladspiegel. De regelmaat. De orde.
Lucas maakte alinea’s van vier regels. Niet langer en niet korter. Geen halve regels. Exact vier regels, tot de punt. Elke alinea, elke pagina.
Ik zocht het werk van de vorige weken erbij, en inderdaad: alleen maar alinea’s van precies vier regels. Het zag er maf uit. Neurotisch.
Ik riep hem erbij.
‘Lucas’, zei ik, ‘je maakt alleen maar alinea’s van vier regels.’
‘Ja’, zei hij, zonder een spier te vertrekken.
‘Dat is niet normaal’, zei ik.
‘Nee.’ Hij staarde naar de grond.
‘En het heeft ook geen zin’, zei ik.
‘Nee’, zei hij.
‘Je gaat er slechte verhalen door schrijven’, zei ik.
‘Ja’, zei Lucas.
‘Maar waarom doe je het dan?’, vroeg ik.
‘Ik weet het niet.’
‘Heb je dat bij meer dingen?’, vroeg ik. ‘Dat tellen?’
‘Nee’, zei hij.
‘Denk je dat je het kunt proberen los te laten?’, vroeg ik.
‘Ja’, zei hij.
‘Okee’, zei ik. ‘Laten we afspreken dat je volgende week alleen maar verhalen inlevert met alinea’s van verschillende lengte.’
‘Okee’, zei hij.
De week erna kwam hij niet opdagen. Ik heb hem nooit meer gezien.
Wat een roteinde…. ik wil weten hoe het met Lucas is…. :(
*stil*
What ever happened to “Lucas”?
Verdronken in de zee die Autisme heet.
Jammer, erg en hartverscheurend.
Dit heeft niets met autisme te maken, maar met onzekerheid die wordt vermomd met behulp van een lichte vorm van OCD (dwangstoornis). Ik weet natuurlijk niet of zijn onzekerheid over het schrijven ging, maar dwanghandelingen hoeven niet altijd voor te komen op punten waar je onzeker over bent.
Er kan ook iets heel anders aan de hand zijn geweest in het leven van deze ‘Lucas’…
Waarschijnlijk is het voor jou, Zezunja, zo’n persoon die past in het rijtje ‘mensen die ik nooit meer vergeet’. Ik ken ze, die Lucassen :)
Misschien had je hem Haiku’s kunnenn laten maken, of sonnetten. Iets met een vooraf vaststaande structuur.
Misschien was het juist de bedoeling dat jullie ontmoeting niet verder ging dan dit.
Als je verwachtingen hebt van mensen, dan kun je er alleen maar in teleurgesteld worden. Het zijn namelijk JOUW verwachtingen en hebben niks met die ander te maken.
Misschien is jouw Lucas nu een succesvol blogger, want voor websites zijn vier regels in een alinea lekker vlot leesbaar en overzichtelijk.
Wat een mooie ontmoeting heb je gehad!
mooi…
Als het een echte Lucas was: wat een tragiek!
Ik hoop stiekem dat hij een verzinsel is.
De reactie van Barbara doet me denken aan dit bericht.
Mijn eerste gedacht is toch ook Asperger hoor en dat gaat heel gauw op OCD lijken…
Hmf. Hij kán natuurlijk ook gewoon een dingetje gehad hebben met 4 regels. Zoals 95% van de bevolking wel iets heeft wat op een neurotisch trekje lijkt. Maar goed, door zijn wegblijven klinkt autisme best als een plausibele verklaring. Waarom nou per se Asperger zie ik niet (hij schrijft stukjes dus is slim dus heeft Asperger?).
Overigens vind ik Asperger en OCD niet zo op elkaar lijken. Eigenlijk helemaal niet nu ik er zo over nadenk..
Overigens vind ik het dan weer heel knap dat er, op basis van een klein stukje uit een heel leven, volledige diagnoses over het scherm vliegen. Zoals het Lucas niet lukte deze niet-structuur te pakken, zou het mij niet lukken mijn gedachten te verpakken in stukjes van 4 regels. Wat maakt mij dat? Psychotisch?
Straks moet Zezunja nog contra-indicaties opnemen in haar lesbeschrijvingen…;-)
Lucas is Lucas – en Lucas kon of wilde duidelijk niet het schrijven ontwikkelen dat van hem in deze klas / cursus / opleiding verwacht werd.
Daarbij zet hij aan het denken en is hij het subject van een bijzondere ontmoeting en een prachtige stukje.
@Juna: Waarschijnlijk is het mijn eigen obsessie met mijn studie psychologie die me een eerder gemaakte diagnose deed verdedigen ;-)
Uiteraard kan zelfs de beste psycholoog nog geen diagnose stellen naar aanleiding van dit stukje :) Maar het maakt me wel enorm nieuwsgierig!
@Rose: en ’t is dan ook weer de obsessie met mijn werk die maakt dat ik de opgeplakte diagnoses er razendsnel weer af wil peuteren.
Labels zijn killing voor nieuwsgierigheid.
Zezunja – je maakt een boel beroepsidioten wakker ;-)
Al die dissecties ruïneren het voor mij ook wel een beetje. Ik hou het daarom graag op : woooowww.
mooi maar onheilspellend. tenminste als je onbedoeld een verband zag tussen de vier regels, het weglopen en je eerder genoemde kruispunt…
Dat kruispunt niet, dat was van geen belang. Ik dacht onbedoeld aan hem omdat mijn vorige stukje op één alinea na, uit alinea’s van telkens vier regels bestond. Geen nette, volle regels, maar toch. Ik moest aan hem denken.
Zo, wat freaky! Ik kan me voorstellen dat je over zoiets als die 4 regels ook heel makkelijk heen kan kijken en nog tijden kan piekeren wat het toch is.
Wel bijzonder, zeg.
dag Zezunja
even terzijde: van jou wil ik ook wel schrijfles krijgen!
@ Elise: dat kan. Hier en
hier. En in de toekomst nog op allerlei andere plaatsen.Ik schrok zelf een beetje van de manier waarop je de kritiek naar Lucas uitte…
Ik zal niet ontkennen dat ik als docent streng en to the point ben, maar de dialoog is omwille van de beknoptheid wel wat geconcentreerder dan-ie in werkelijkheid was, vermoed ik.
ik heb iets met drie. Ik dus. Dat is geen jij. Jij scheurt alleen alles aan drie repen met een koestaart.
Zit er logica achter een driepuntsvergelijking ?
Een drievlaksverdeling ?
Een trivium, was dat ook alweer. Drie laagjes in een tiramisu..etc.
Zo’n stukje is alarmerend voor kandidaat cursisten. Wat ken jij zeiken, zeg.
Het argument ‘Dat is niet normaal.’ lijkt me in geeen enkele cursus op zijn plaats.