Hoe het anders is – de post en de politie
Sommige mensen kunnen niet geloven dat het echt anders is, hier, op ongeveer tweeëneenhalf uur rijden van Amsterdam. Maar dat is typisch een geval van: je moet erbij geweest zijn. De verschillen zitten ‘m niet in grote dingen als gastvrijheid, katholicisme of veeltaligheid, maar in kleine dingen als de bus, de post of de uitverkoop. In alledaagse gewoontes die anders zijn zonder dat iemand daar aandacht aan besteedt.
Vandaag de post en de politie.
De post
De post wordt rondgebracht door De Post. Dat vind ik mooi. En overzichtelijk. De Post. Goed, dat is al één pluspunt.
Maar er is meer. De Post komt twee keer per dag. Een keer voor de krant en een paar uur later voor de post. Ik ben er nog niet uit of dat een pluspunt is of een schaamteloze vorm van inefficiëntie, maar bijzonder is het wel. Voor mij dan. En chic. Hoewel ik mij gelijk afvraag wat al die veertienjarige jongetjes hier dan doen, als een krantenwijkje niet tot de mogelijkheden behoort. Kijk, daar hoor je nooit iemand over.
Die krant komt ’s ochtends tamelijk laat. In Amsterdam kon ik na een wilde nacht om half zes in al mijn scheelheid de krant doorbladeren, hier zou ik tot half acht op moeten blijven. Gelukkig verkeer ik tegenwoordig nog zelden in staat van scheelheid.
De post daarentegen komt dan weer heel vroeg. Om half elf komt de postbode op zijn fietsje voorrijden. Dat is vier uur vroeger dan in Amsterdam. Ik vind dat plezierig.
Verder lijkt de postbode ons te kennen en de mensen op het postkantoor ook. De postbode wist van onze worsteling met de post na de verhuizing en op het postkantoor werd er instemmend gehumd toen ik mijn adres noemde. Waarschijnlijk is dat in alle kleine steden zo, maar voor mij als Amsterdamse is het een openbaring.
En dan de postbezorging. Die is tamelijk laidback. Post uit Nederland doet er niet zelden twee weken over, zeker als die zonder priority is verstuurd. Maar mét priority kan het ook nog wel een week duren. En binnenlands verkeer is eveneens niet gegarandeerd binnen een dag elders. Ik kreeg onlangs een brief retour, wegens te weinig postzegels, die ik meer dan een week daarvoor had verstuurd. Goddank dat er e-mail bestaat.
Tot slot: de postkantoren. Die zijn dungezaaid en erg vaak dicht. Net als in Nederland dus.
De politie
De politie is hier niet de poolietsie, maar de pôliesie.
Voordat ik hier naartoe verhuisde, ben ik wel eens in handen van de rijkswacht gevallen, maar sinds ik hier woon ken ik de politie slechts van fluitjes en akkefietjes. En van de huisbezoekjes wanneer je je bij de gemeente inschrijft.
Eerst dat fluitje. Dat was toen ik bij Yuri achterop zat. Het is goed mogelijk dat achterop zitten in Nederland ook niet mag zonder stepjes, maar in Amsterdam heeft niemand mij ooit terecht gewezen met een fluitje. Ik vond het wel een sensatie. ‘Sjprietsjpriet’ op zo’n kruispunt, en dat dan iedereen naar je kijkt. Ik had echt geen flauw benul wat ik verkeerd deed.
En het akkefietje. Dat was met de fietsverlichting. Uiteraard. Weer. Ik fietste met Yuri in een slecht verlichte Leuvense straat en aangezien mijn Amsterdamse voelsprieten voor politiefuiken nog in een verhuisdoos zaten, fietsten we Pats, recht in een schijnwerper. Gelukkig deed mijn achterlicht het wel en kon ik met een vriendelijke glimlach jokken dat ik er nu pas achterkwam dat mijn voorlicht het niet deed. Ik kwam er met een waarschuwing vanaf. Precies als in Amsterdam dus eigenlijk.
Wat wel anders is, is het fietsgedrag. Fietsers mogen hier een heleboel straten niet inrijden – dat op zich is al opmerkelijk voor een Amsterdamse – maar wat nog veel opvallender is: ze houden zich eraan! Niet iedereen natuurlijk, maar het merendeel wel. Hoe vaak ik niet omrij omdat we volgens mijn gezelschap ergens niet in mogen. Dat heb ik in Amsterdam nog nooit als argument gehoord. Zou dat gezagsgetrouwheid zijn? En waar komt die dan vandaan?
Misschien van het uiterlijk vertoon. Tijdens evenementen, concerten, kerstmarkten en manifestaties is de politie altijd zichtbaar aanwezig. In grote mensenmassa’s ziet het altijd relatief blauw. En op tv zie ik de politie altijd handhaven. Of ze rapen jointpeuken in een park, of ze controleren auto’s op de snelweg of ze zijn op jacht naar boeven. De politie is qua beeldvorming nauwelijks je beste vriend.
Terwijl ik in Amsterdam nog nooit twee wijkagenten in één week gezellig aan de koffietafel had, omdat ze mijn inschrijving in de buurt kwamen checken. Niet dat we direct dikke maatjes waren, maar toch, het gebaar was er. En het verhaal van de politie-agent die aanbelde en tegen Yuri zei: ‘U had uw domiciliëring moeten regelen.’ Waarop Yuri zei: ‘Ja, excuseer, dat had ik allang moeten doen. Ik zal het gauw in orde maken.’ Waarop die agent zei: ‘Dat is geen probleem. Ik heb de formulieren bij me. U kunt ze nu even invullen en dan geef ik het door aan de gemeente.’
Okee, okee, dit is natuurlijk een kwestie van niet mis te verstane controle, maar voor luie mensen als ik, van die Senseo-mensen, is het toch handig als de gemeente door middel van de poeliesie naar je toekomt om je inschrijving te regelen. Dat je niet zelf een nummertje hoeft te gaan trekken.
Tot zover de politie en de post.
Volgende keer: de bus en de uitverkoop.
Wij verhuisden in Gent eens een paar straten. Werkelijk niet meer dan driehonderd meter, de keukentafel hebben we te voet gedaan. En zelfs toen kwam de wijkagent.
als post en pollisie al zo’n lap tekst opleveren, ben ik bijzonder benieuwd naar bus en uitverkoop (solden! – gelukkig stond mijn automatische vertaler aan)
In de handen van de Rijkswacht, zal je nooit meer vallen, die bestaan niet meer. Nu is er alleen nog de pollis.
De post, da’s een ander paar mouwen, zo is er een maand of zo geweest dat ik niet meer bestond… “Foutje mevrouw” maar mijn post werd allemaal terug naar afzender gestuurd met boodschap “geadresseerde onbekend” en tegen dat ik het te weten kwam, was mijn bankrekening al geblokkeerd (want ze wisten mij niet meer wonen)!!
Ik vraag me dan toch af hoe het komt dat ze jullie op de post kennen en ons niet (en wij zijn nu toch ook niet het meest cliché-koppel dat er bestaat)? Alleszins heb ik onze postbode nog nooit ontmoet en ook op het postkantoor gaat het er nogal ambtenaarachtig aan toe als je het mij vraagt. Ik kwam ooit eens om 12u31 het postkantoor binnen. Om 12u30 sluit het moet je weten. De mevrouw aan de bali zei doodleuk: “Ah nee, ik kan u geen postzegels verkopen, het is immers 12u31, we zijn gesloten.” En ik kon het dus gewoon afdruipen.
Ook met de wijkagent had ik geen tof allereerste contact. Hij wilde niet geloven dat we hier woonde. Nochtans waren we er al 3 weken ingetrokken. Het wil niet zeggen dat als een gelijkvloers mislukte chappe heeft, dat een eerste en tweede verdieping niet bewoonbaar is. Nou zeg,… goed dat Flora haar kalmte toen kon bewaren… er waren anders ongelukken gebeurd denk ik.
Allez, de wijkagent heeft ooit bij mij witte saus staan maken in de keuken. Ik woonde nog maar net apart en wou mijn partner verrassen met een lekkere maaltijd. Dat liep voor geen meter, want ik gebruikte maizena ipv van bloem!
Toen belde er iemand aan en ik zag door het raam een krullenbol zoals mijn pa en ik deed een spurtje naar de parlofoon en zette mijn deur alvast open. Staat er ineens een vreemde vent “hallo” te roepen in mijn apartementje!!!
Bleek de wijkagent, toffe gast, heeft mijn eten nog iets of wat weten te redden…
“Zou dat gezagsgetrouwheid zijn? En waar komt die dan vandaan?”
Misschien moet je het omdraaien: waar komt onze lak aan alles-wat-naar-gezag-riekt vandaan? :)
De post kent ons en wij kennen de post(bode). Gust heet hij en al twee jaar lang krijgen we rond eind december een handgeschreven kaart van hem in de bus: beste wensen voor het nieuwe jaar van uw postbode Gust. Op geen van de andere adressen die ik (van oorsprong ook uit Nederland, weliswaar uit het zuiden) hier in Antwerpen al bewoonde, maakte ik dat mee. Dus bij het eerste kaartje, twee jaar geleden, vertrouwde ik de zaak niet en verwachtte ik hem elk moment voor de deur om zijn nieuwjaarspremie op te halen. Maar noch vorig jaar, noch dit jaar is zulks gebeurd. Al twee jaar vraag ik mij nu allerlei dingen af, zoals: zou Gust die kaarten uit zijn eigen zak betalen? Is hij gewoon een toffe gast of wil hij iets van ons? Is hij bijvoorbeeld eenzaam en verwacht hij dat we hem één van de dagen binnen vragen voor een lekkere kop Senseo? Of past deze actie binnen een charme-offensief van de Post dat over meerdere jaren uitgesmeerd is?
Vrouwe Anne-Marie toch !
Die postbode is gewoon verliefd op u. Dat u dat nou niet meteen had gesnapt!
Vrouwe Zezunja,
Er moet mij toch iets van het hart. U experimenteert blijkbaar voortdurend met uw weblog: u verandert instellingen, u knoeit met gebruiksaanwijzingen, u eist van uw reageerders een volgehouden aanpassingsvermogen. Nu eens moet ik mijn naam en url invullen, dan weer niet. Zo ondervind ik nu dat Vrouwe Anne-Marie nooit op mijn blog zal kunnen terechtkomen omdat ik blijkbaar een spatie heb gelaten na ‘url’.
Nu, ik blijf hardnekkig bij u op bezoek komen, maar dit kost me wel telkens enkele maanden van mijn leven.
Getormenteerde groeten vanwege een van uw trouwste bezoekers.
Och-och-och Heer Happolati toch, mijn best drs….. waarschijnlijk heeft u uw cookies opgegeten en daarom moet u nu uw gegevens weer invullen.
Geheel onterecht dit alles bij Vrouwe Zezunje op haar bordje te flikkeren.
U en u alleen bent hiervoor verantwoordelijk.
Ga maar stillekes blozen in een hoekje. Wij zullen niet kijken…
Heeft u ook een statusbalk onderaan in uw scherm?
Wanneer u met uw muiske op uw naam gaat staan, ziet u in de statusbalk verschijnen wat u heeft ingevuld.
Het laatste bericht is goed maar het voorlaatste bericht is me toch een puinhoop: u heeft er url voor staan, dus: urlhttp://drs.punt.nl
*soes schudt meewarig haar vermoeide hoofd*
@ hr ’ti: Soes heeft gelijk: ik word ten onrechte bestraffend toegesproken. Ik heb al in geen weken meer geëxperimenteerd. Mijn lief heeft er anderhalve week geleden een cookie-plugin-ding ingestoken waardoor de webzijde in principe uw naam onthoudt. Als-ie dat niet doet ligt het vermoedelijk aan de instellingen in uw browser en niet aan mij.
Echt, ik had het heus bekend als ik wel allerlei toeren aan het uithalen was.
Pfff, Zezunja, nu verandert datgene wat ik getypt heb….
ik typte url drs.punt.nl, maar dan aan elkaar, maar er verschijnt alleen drs.punt.nl…
Zo kan ik natuurlijk niet uitleggen aan de drs wat ie fout doet.
Nu.
Genoeg reclame voor de punt van drs.
Uh, ik zal eens even bij de afdeling nerd checken hoe dat zit.
Dus ik begrijp dat het woord ‘url’ nog aan de rest vast zat?
Waarschijnlijk is het een zelfdenkend systeem dat url’s omzet in linkjes of zo. Anyhow. Hr’ti heeft een rommeltje van gemaakt en zodra hij dit heeft gelezen, zal ik zijn url even corrigeren
@ Peet: Het is niet zo dat die lak-aan-alles-houding hier niet bestaat hoor, of dat die in Nederland veel erger is of zo, maar die attitude uit zich niet in illegaal fietsen.
Ja dat denk ik ook, dat de url automatisch werd omgezet. Slim wel eigenlijk.
Dat de drs er dan zo’n puinhoop van weet te maken, is dan eigenlijk ook wel weer knap.
*Slaat zichzelf voor de bek omwille van zoveel aandachttrekkerij*
Snieërg.
[url=][/url]
Uh…?
[url=][/url]
SNAP HET NIET