Het was een kwestie van even helemaal niet alert zijn
Eerst was er nog niks aan de hand. Okee, het miezerde, het was donker, de Vrijdagmarkt in Gent was een windgat en ik struinde in mijn dooie uppie wat rond, op zoek naar een café waar roken en lezen geoorloofd waren. Maar ik voelde me goed. Mijn afspraak in Antwerpen was vlotjes verlopen, mijn tas zat vol met boeken, en ik had mijzelf een warme kop thee in het vooruitzicht gesteld.
Lukraak koos ik een café. Er stond een bord buiten met de woorden André Bier en er hing een oranje plakkaat op de ramen: Hollandse ‘snert’ 5 euro. Geinig. De ober klonk Nederlands, ik bestelde een thee. Een blik van verstandhouding.
Ik nestelde me in een hoekje met een boekje en ik kwam langzaam op kamertemperatuur. Om me heen hing de muur vol met foto’s van André Hazes, foto’s van zijn standbeeld – op steenworp afstand van drie plekken waar ik heb gewoond, een poster met de aankondiging van Kevin Kenzo, een André Hazes-imitator die begin december komt optreden en een menukaart met daarop in grote letters … uh… Hollands café.
Aha. Goed, okee, ik was dus in een Hollands café. Ik besloot me daar maar even overheen te zetten. Ik moest nog zeker een uur wachten, het was er warm en een uurtje Zij gelooft in mij zou ik wel overleven. Bovendien had ik best zin in snert. En in dampende thee, de lantaarns van de Vrijdagmarkt door de ramen, mijn lief in aantocht.
En toen was het daar ineens. Verdomme. Plotseling bolden er tranen op in mijn ogen. Een kwestie van even helemaal niet alert zijn. Waarschijnlijk had ik het te gelde kunnen maken. Ik denk dat ik een drankje van het huis had gekregen als ik naar de bar was gegaan en zichtbaar mijn tranen had laten lopen bij Dré, maar er zijn grenzen en ík ging pertinent niet in een Hollands café in Gent zitten janken bij het horen van Geef mij nu je angst. No way.
Maar wegslikken deed pijn. Mijn keel kneep samen van verzet. Ik probeerde mijn boek te lezen, de woorden te interpreteren. Het ging niet. Mijn slapen begonnen te kloppen. Mijn keel blokkeerde. Slikken was onmogelijk. Ik snikte. Dré snikte. Het was onvermijdelijk. Ik en Dré: heimwee in een Gents café. Het moest niet gekker worden.
Voor de liefhebbers is hier het snikontlokkende liedje.
O, ik ken het gevoel dat je beschrijft. Of het nu heimwee of iets anders is, soms heb je inderdaad niet meer nodig dan een liedje van Dré. Ik heb het altijd met kleine dingen, zelden met grote, omdat ik bij de grote inderdaad veel alerter ben.
Mooi stukje. :)
En je hebt toch zwaar doorgesnotterd op de schouder van de ober, mag ik hopen?
Mooi………….
Ik kan me er helemaal in inleven.
misschien was het omdat guus meeuwis dat nummer door de mangel heeft gehaald?
mooi verhaal.
voor mij ook immer tranentrekker nummer 1 van Hazes. en aan het andere uiterste ‘vanavond ga ik even uit mn bol!’ lalala.
Aw. Ik kan het me voorstellen. Je hebt zo van die momenten.
Och lieverd toch.
Vergeef mij, maar ik ben dan benieuwd welk gezicht Yuri erbij trekt.
Gewoon weer eens een middagje door de Kalverstraat lopen. Is dat gevoel na vijf minuten weer verdwenen.;-)
Prachtige liedje – feitelijk het enige van de Dré dat me echt kan raken. Het was het liedje van mijn lief en haar overleden moeder, dat scheelt wellicht ook. Met die kernzin:
‘Je zegt je bent vrij, maar jij bedoelt: ik ben zo eenzaam.’
Potverdikke u verbaast me. Niet met de heimwee, dat kan ik me wel voorstellen. Maar met Hazes, dat dan weer wel.
Neem mobiel internet: bij heimwee even naar nu.nl, dan weet je weer wat je allemaal niet hoeft te missen, de doffe ellende hier ;)
Bij Hazes…? Oi, dat was wel een erg onverwachte aanval dan…. ‘k Hoop dat je lief je snel kwam verlossen?
wacht eens… wat voor boek was dat?
Ik heb niets met André, maar met dit nummer heb ik stiekem wel iets. Ik kan me voorstellen dat juist dit lied de tranen laat stromen.
volgens mij is het geen heimwee maar nostalgie…
@ lilith: De Ober had een snor. :S
@ frommel: Neen, die versie ken ik niet echt, geloof ik. Maar misschien had het niks uit gemaakt. :S
@ ruben: Yuri was er nog niet. En als-ie het hoort zegt-ie altijd ‘Ma zotteke toch.’Met een blik van ‘Ach laat dat meisje maar even.’
@ ary: De kalverstraat is een universele straat, die doet mij in niets aan Amsterdam denken… ;)
@ roosje: Je zou best eens gelijk kunnen hebben, maar er was ook wel een fleempje ‘kon ik maar even teletijdmasjienen’ bij.
@ Bart: Gelukkig was de tekst niet óók nog van toepassing. *veegt zweetdruppels weg*
@ sparce: Ik heb nu.nl in mijn rss-reader en in kranten hier staat best veel Nederlands nieuws.
@ sparce en sana: Eerlijk gezegd kon ik me ook niet voorstellen dat het gevoel door Hazesmuziek getriggerd werd.
@ flora: Zen en de kunst van het creatief schrijven
@ de rest: bedankt voor het medeleven ;)
Beetje laat, maar ik moet toch ook even wat opbiechten… Ik heb in Teheran heel hard gehuild om een Marco Borsato plaat.
Ik ben in heel mijn leven nog nooit zo chauvinistisch geweest.
Ssssttt, niet doorvertellen. :)
En ohja, als ik in de ambassade kwam, dan huilde ik bijna van blijheid om Bea’s portret. Natte oogjes, ook nog. Brok in de keel.
Jaaaa, het kan nog veel gekker… *zucht*
Haha. Ja die laatste is wel heel grappig!