Herinneringen aan een wit t-shirtje
Een stukje over Little White T-shirt moest dit worden. Of liever gezegd, een stukje over wat er nog over is van Little White T-shirt: mp3’s en bandjes (jaja, good ol’ cassettes) vol met nummers, goedgekeurd en afgekeurd, en een reeks geweldige herinneringen.
Omdat ik de mensen die nog niet zo lang meelezen wilde uitleggen wat Little White T-shirt is (de band die ik in 2005 oprichtte en in 2006 weer de nek omdraaide), zocht ik naar stukjes die ik er ooit over schreef. Maar omdat het de bedoeling was dat ik van een kleine reminder naadloos zou overschakelen naar mijn bezigheden nú omtrent de nummers van Little White T-shirt, plus een ‘nieuw’ nummer, mocht het stukje niet te lang worden.
Maar uitleggen wat Little White T-shirt is en wat de band voor mij betekende, kan niet in een handomdraai. Er is te veel gebeurd, ik was er een jaar lang ongeveer drie dagen per week mee bezig en ik schreef er talloze stukjes over. Tegenwoordig ben ik avond aan avond bezig met het ‘verknippen’ van de nummers (daarover later meer). Om de nieuwe dingen niet te laten ondersneeuwen door een linkje hier en een verwijzinkje daar, heb ik besloten eerst een round-upje te maken.
1. In den beginne was er niets. Alleen mijn beste vriend én gitarist Dwarzand. Ik zocht dus een zwikkie. Muzikanten die net als ik zin hadden om een bandje te beginnen in Amsterdam. En hoewel er op mijn webzijde niemand reageerde, hield ik mij aan de belofte in de eerste zin van het stukje: in januari 2005 had ik weer een band.
Lees: Gezocht: zwikkie M/V
2. We dachten een drummer te hebben. Maar die woonde in Engeland. Op de oproep op mijn webzijde kwam geen reactie. Maar een oproep op een muzikantensite leverde uiteindelijk een drummer op. Wat zeg ik: twee drummers. Eentje die te veel singer/songwriter was. En, iets later, eentje die we koesterden, die ik tot op de dag van vandaag mis.
Lees: Gezocht: drummer M/V
3. De naam van de band had nog heel wat voeten in de aarde. Het eerste half jaar zijn we drie keer geswitcht. Het liefst hadden we de naam van de Zwitserse wielrenner Beat Zberg gebruikt, op z’n Engels uitgesproken, Bietzburk. Maar we waren van plan rijk en beroemd te worden en dan is een bestaande naam wat onhandig. Hoewel Age Granger ook een bestaande naam was, maar dat had niemand door. Tenzij ze het stukje daarover hadden gelezen.
Lees: Age Granger
4. Omdat we het eerste half jaar nog geen voltallige band hadden, én omdat Dwarzand en ik de nummers samen componeerden, maakten we een paar dagen per week muziek bij hem thuis. Damn, wat mis ik dat.
Lees: Dood aan het plectrum (x2)
5. Veel liedjes uit de begintijd werden later afgekeurd. Zo hadden we een liedje dat Sansepheria heette, over, hoe kan het ook anders, Belgen en hun liefde voor Sanseveria’s. En een nummer met de welluidende naam Raincoats in bed, u mag zelf raden waar dat over ging. Ook 15 minutes, Susan Notwet, As if it is, Showers, Ideal Yeah en High Standard werden afgekeurd. Onze enige ballad, Dressing up Marianne, komt ook uit die begintijd. Dat blijft gelukkig een klassieker die ik de komende maanden zeker nog eens zal plaatsen.
Lees: Dressing up Marianne
6. Eind april 2005 was de band (die al geen Age Granger meer heette, maar Lousy Pianist) nog steeds niet compleet. We hadden de softe drummer die ik bij nummer 2 noem vaarwel gezegd en een cokesnuivend ex-vriendje dat bas speelde en overal metal van maakte, was eveneens uit de gratie. Zodoende waren Dwarzand en ik weer met zijn tweeën. Hoog tijd dus om opnieuw een oproep de plaatsen.
Lees: Bent u de rest van de band?
7. In juni (de band heette inmddels ook al geen Lousy Pianist meer, maar Little White-T-shirt) konden we de band aanvullen met een heel fijne drummer en een hyperactieve bassist, die bij Voicst had gespeeld. De eerste kennismaking met beide muzikanten was een repetitie met publiek. En niet zo maar wat publiek, nee, de drummer van de in de sixties befaamde band The Outsiders was erbij. Dat was het moment dat ik erachter kwam dat ik een ruig meisje wilde worden.
Lees: Becoming Rock’n Roll… of hoe Zezunja oog in oog stond met de drummer van The Outsiders
8. Hoewel we inmiddels al Little White T-shirt heetten, werd ik in juli 2005 aangesproken door een pianist uit mijn vorige bandje Scrabeus. Hij had onze bandnaam Lousy Pianist gehoord. En he was not amused.
Lees: Lange tenen are surrounding me
9. Inmiddels was de band dus grotendeels compleet, niettemin speelden Dwarzand en ik een paar dagen per week met z’n tweeën, omdat wij samen de nummers maakten. Ik schreef de tekst, Dwarzand bedacht de muziek en samen verzonnen we een zanglijn. Omdat we wel ritme nodig hadden, gebruikten we een drummasjien. Maar omdat al onze apparatuur vooroorlogs was, gaf dat nog wel eens problemen.
Lees: Zezunja, Dwarzand en niets dat nog klopt
10. In september 2005 hadden we ’n achtergrondzangeres gevonden. Tot dan toe deed ik de backing vocals zelf, op tape, maar bij optredens zou dat lastig zijn, dus we hadden er eentje nodig. Het stukje dat ik over haar schreef, gaf nog wat gedoe, omdat ik haar echte naam gebruikte. Ik heb aangeboden het stukje te verwijderen, maar dat hoefde niet. Gelukkig, want ik vond het een leuk stukje.
Lees: Smetana en Bach
11. We repeteerden veel: een keer per week in de oefenruimte en twee à drie keer per week thuis. Thuis waren we vaak met zijn vieren, Dwarzand, ik, de achtergrondzangeres en de drummasjien. Dwarzand en ik hadden ons eigen jargon (second first take, final last take, et cetera). Er ging wat tijd overheen voordat iedereen ons jargon begreep.
Lees: Com-mu-ni-ca-tie
12. Het was gezellig met de band. Heel gezellig. Hoewel het op elkaar ingespeeld raken erg moeizaam ging, was ik toch gelukkig met de mensen om me heen. Ze waren grappig, vaardig en enthousiast. En ze konden een hoop kunstjes, waardoor ik regelmatig van mijn à propos raakte.
Lees: Ik moet gewoon wat minder gadeslaan
13. Ik vond de nummers goed. En nog steeds, daarom werk ik er nog immer aan. Mijn ouders dachten daar duidelijk anders over.
Lees: Van nanana, The Kinks en de Domo-vla
Belofte: het volgende stukje bevat een half afgemixt mopje muziek. Te weten: Breeze, een van mijn favoriete Little White-T-shirtnummers.
Verzoek: heeft u dit stukje helemaal uitgelezen én doorgeklikt? Wilt u dat dan laten weten. Ik vraag me af of dit soort stukjes wel gelezen worden. En of men überhaupt ooit doorklikt.
Update: Mocht u in de oude stukjes linkjes naar liedjes tegenkomen: die doen het niet meer. Ik beloof binnenkort wat meer te laten horen.
hé-le-maal gelezen en af en toe doorgeklikt.
Ook helemaal gelezen en af en toe doorgeklikt. Waarbij ik er achter kom dat die drummer die geadviseerd werd en zelf ook reageert op drummer gezocht m/v een vriend is van me. A small world!
@ Susan: ah, dan klopt mijn opmerking dat niemand op die oproep reageerde dus niet. Ro is dus de softe drummer die ik noem bij 2 en 6. Een toffe gast, maar hij wilde niet bij ons blijven en wij wilden liever een ruigere drummer.
A small world indeed.
Hem kennende begrijp ik jullie argumenten meteen :-D
Ik heb hem eerst gelezen en nu ga ik klikken. Goed?
Ow shit. In het eerste stukje dat ik aanklikte staan alweer 12 links. Ik ga verdwalen, ik voel het.
Als ik niet meer boven water kom, ga mij dan alsjeblieft zoeken…
Alles gelezen en doorgeklikt bij ‘Dressing up Marianne’ omdat de titel me mega aansprak. Ik kijk uit naar de muziek. Vond het trouwens een verhelderend round-upje van je avonturen met Little White T-shirt.
Zonder doorklikken gelezen; de bronvermelding neem ik voor waar aan. ;-)
Helemaal gelezen, 1x doorgeklikt.
Helemaal gelezen en niet doorgeklikt.
het laatste doorklikje moet in het grote ‘best of zesunja’ boek!
wel gelezen, niet geklikt.
al dat gelurk heeft de drempel toch verlaagd, merk ik.
Saai hè, zo’n reactie?
@ Roosje: Dank je, ik vind dat eerlijk gezegd ook een van de betere stukjes.
@ stttijn: Nee hoor, niet saai. Ik vroeg erom. Wat ik wel jammer vind, is dat niemand doorklikt, terwijl die stukjes onder de doorkliks veel leuker zijn dan dit stukje. Maar ik vermoedde al dat niemand zou doorklikken, daarom vroeg ik ernaar. Dan weet ik dat het nauwelijks zin heeft om stukjes te schrijven waarvoor doorkliks belangrijk zijn. Ik kan die stukjes beter gewoon herplaatsen.
Dank voor jullie reactie.
Helemaal gelezen, alles geklikt (wellicht uit meer dan gemiddelde belangstelling) en gereageerd.
*trekt onderwijl haar bloesje recht*
Gelezen, en een keer doorgeklikt, omdat ik ‘smetana’ niet meer in mijn grijze massa kon terugvinden.
@ Syl: Ik snapte eerst totaal niet waarom je je bloesje rechttrok, maar na doorgeklikt te hebben naar de link onder jouw naam snapte ik ‘m, van dat bloesje. Wat een goeie tekst zeg, zeker met dat Keessie. Dat zal jullie lijflied wel zijn.
Voor anderen: Syl is het meissie van de drummer van mijn band. De gekoesterde drummer, welteverstaan.
Betreft Zezunja’s reactie op Stttijn: eigenlijk denk ik dat iedereen anders met zo’n doorklikstukje omgaat. Wat ik gedaan heb is op 19/05/2007 één keer doorgeklikt. Gisteren heb ik nog vier doorkliks gedaan en wie weet doe ik er vandaag nog wel een aantal. Het is een behoorlijke hoeveelheid (lekker) leesvoer, vandaar mijn spreiding. Dus ik weet eigenlijk niet of je op basis van de reacties in dit logje kan besluiten dat zo’n doorklikstukje geen zin heeft. Misschien kunnen de lurkers even hun mening geven? (Haha, dat laatste was een grapje)
ik voel me natuurlijk keihard aangesproken, maar als ik zo door blijf reageren, ben ik natuurlijk geen lurker meer en die status bevalt me eigenlijk toch ook wel. Waar was ik?
Ah, doorklikken. Ik doe het soms ook wel, dus vooral blijven doen, maar ik zou er wel voor zorgen dat je basis-tekst ook nog leesbaar blijft. En leuk. En Grappig. Verraassend mag ook. En zo. Denk ik.
Ik wil dat muziekje horen..!! na al het lezen..!
@ Stttijn: Ik zal mijn best doen.
@ Dmphn: Ja, ik ook. Ik heb me de hele avond suf zitten knippen en mixen. Het halffabricaat kan nu eigenlijk wel de lucht in, dus morgen mag je een liedje verwachten. Hoewel dat wel een a-typisch Little White T-shirt-liedje is.
Geheel gelezen. Bijna alles geklikt. Nostalische gevoelens laten woekeren. Waarom heb ik ooit in een verwoede opruimbui die liedjes van m’n harde schijf gewist?
(Sorry, ben te laat met ontlurken.)