Halte Eik en Linde
Ik heb er nooit last van. Het gaat mij goed hier en hoewel ik soms een andere indruk wek: ik ben gelukkiger dan ooit. Maar soms steekt het ineens de kop op. Meestal onverwacht en kortstondig.
Zoals gisteren. Ik lag in bed. Vier kussens in mijn rug, afstandsbediening binnen handbereik. Niks te klagen. Ik hoorde het belletje. Van de tram. Heel normaal. Al mijn hele leven hoor ik belletjes van de tram in mijn slaapkamer. Tot ik me plots realiseerde: er rijdt geen tram in Leuven.
Het belletje kwam van tv. Pauw en Witteman. Opnamestudio op de hoek van de Plantage Middenlaan. Halte Eik en Linde. Als de tram daar optrekt, belt-ie.
Ik zag het voor me.
Ik had heimwee.
20 september 2007 | 15 reacties
Ach, Vrouwe Zezunja,
Ik leef met U mee. U wil het niet echt toegeven, maar de heimwee is een krachtig venijn.
Bezorgde groeten,
Uw Drs.
Hr ’ti,
Ik stel uw niet aflatende empathie erg op prijs. En die hoofdletter u geeft me elke keer het gevoel dat ik iets beteken.
Merci.
Ik vraag me echt af of het wel ooit overgaat? Ben je daar wel echt op je plek? Ja, wel bij je lief maar toch …
Heimwee is niet per definitie slecht. Het is juist wel mooi soms.
en ik denk tóch dat jullie het nóg leuker zouden hebben in a’dam.
Ik weet maar twee oplossingen: ofwel een tramlijn in Leuven installeren – mét belletje, ofwel dringend met yours truly een Leuven anti-heimwee-drink houden!
@ karin: heimwee naar thuis gaat denk ik nooit over, maar dat is voor mij geen reden om altijd thuis te zijn. Dus, zoals ik zei: ik ben nooit gelukkiger geweest. En wie weet wordt dit ooit wel thuis. Na 33 jaar Amsterdam heeft Leuven pas een jaar de kans gehad. Ik gun het wat tijd.
@ Kaat: juist, je haalt me de woorden uit de mond.
@ stien: ha, en zelf in verweggistan gaan wonen.
@ lien: kom je meedrinken?
De afstand van waar ik vandaan kom en nu woon is maar anderhalf uur autorijden. Toch heb ik er ook wel eens last van. Omdat je niet “even” bij iemand wat kan gaan drinken. En in jouw geval, niet “even” die trams kunt horen :-)
zie het maar als een verrijking van je gevoelsleven…
tijdens verblijf in amsterdam zou dat moment nooit die mooie gevoelens hebben opgeroepen.
Ik leef even heel erg met je mee.
Amsterdam is toch heel bijzonder, ik vind het knap van je dat je zo goed zonder kunt. Die Yuri van jou moet wel heel erg bijzonder zijn.
Ik heb tijdlang een screensaver van Anne Frank gehad en dan hoor je het carillon van de Westertoren… ook een weg-slikker?
Dat soort geluiden of beelden triggert bij mij ook een kortstondig heimweegevoel, soms. maar dan bedenk ik me weer dat ik helaas niet in het centrum woonde, soms wel een half jaar geen gracht van dichtbij zag omdat ik nooit in het centrum kwam, en me in de zomer kapot ergerde aan het lawaai van de voortrazende trams dat ons met open deuren elk gesprek onmogelijk maakte. dat helpt.
Ik heb dat met dialect. Ik mis het om mijn en Flip Kowliers taaltje te spreken. Bie dait wilt of niet. Ook al is het maar bij de bakker.
Dit is zoete heimwee. Die is ergens misschien nog wel prettig.
De bittere variant is hard en meedogenloos, die kun je maar beter niet hebben.
Dat blijft, denk ik. Dat koester je uiteindelijk als een verloren sleutelhanger die graag nog ooit zou terugvinden maar waar je nooit naar op zoek gaat. Maar heimwee zo raak verwoorden, dat doen maar weinigen je na. :) Prachtlogje.
ja maar verweggistan is ondertussen verweg. vanaf maandag woon ik in amsterdam. brr.