Gezocht: de ondernemer in mij
Het wil me maar niet lukken om mezelf als ondernemer te zien. Hoe hard men ook brieven schrijft naar de afdeling inkoop van Het eiland Neus, hoezeer ik ook afhankelijk dreig te raken van mijn btw-nummer, het ondernemersgevoel wil er maar niet in.
Op de lagere school had ik al iets tegen ondernemerskindertjes. Die waren luidruchtig en stoer, waarschijnlijk omdat ze tot zes uur ’s avonds het rijk alleen hadden. En op koopavond. En op zaterdag.
Ik was vermoedelijk gewoon jaloers.
In mijn familie zijn nauwelijks ondernemers te vinden. Ik kom uit een familie van onderwijzers, bestuurders en hulpverleners, van landbouwers en verzekeringsagenten en van een enkele vrijbuiter. Geen ondernemers.
Toen ik in Nederland al freelancend mijn geld verdiende, was het eenvoudig: ik boorde mijn contacten aan, splitste ze wat ideeën in de maag, schreef een artikel en een rekening en maakte het geld dat naar mij werd overgemaakt zo gauw mogelijk op. Daarna begon dit proces opnieuw. Ik had daarnaast en goede baan en een rijke man, dus daar kwamen geen ondernemerskwaliteiten aan te pas.
Het gevoel een ware ondernemer te moeten zijn, wordt vandaag de dag echter nijpender. Één opdracht is geen opdracht, ik moet over een jaar ook opdrachten hebben. Ik heb geen netwerk, geen bijbaan, geen oude bekenden, maar ik moet wél veel werk hebben én zeker werk. Dus ik moet aan acquisitie doen. Aan marketing. Aan pr. Aan klantenbinding. Aan ondernemersvriendschappen.
Mijn belastingen zijn ingewikkeld. Ik ben gemengd btw-plichtig, ik werk in twee landen, ik werk in het schemergebied van vorming, kunst, journalistiek en copywriting en ik heb de ballen verstand van Belgische belastingen. Ik heb een boekhouder, een btw-inspecteur en een startersconsulent met wie ik een warm contact onderhoud en ik zou baat hebben bij een financieel plan. Poepoeh. Tsjongejonge. Nounou.
Ik zou er bijna zenuwachtig van worden. Zenuwachtig van zoveel taakjes die geld kosten. Zenuwachtig van zo weinig vangnet, want geen recht op een uitkering. Zenuwachtig van zoveel verantwoordelijkheid – en dan heb ik nog niet eens kinderen. Zenuwachtig van mijn jacht op de opdracht to end all opdrachten. Zenuwachtig van het ondernemersgevoel dat maar niet wil komen.
Ik werk wel. Redelijk hard zelfs. Dus dat is het niet. En ik heb ook opdrachten. Maar ik werk niet als een ondernemer. Ik geloof dat ik mijzelf *kuch* meer als talent zie. Dus ik ben vereerd als iemand me wil hebben, daarna ga ik laten zien hoe goed ik wel niet ben en vervolgens blijk ik het niet zakelijk genoeg te hebben aangepakt, waardoor een opdracht te weinig oplevert – of erger: me geld kost.
En dan zie ik op tv van die programma’s waarin Britten of Australiërs leren een eigen onderneming op te starten. En jawel: instant schuldgevoel. Want: heb ik de markt wel goed verkend? Weet ik wat mijn concurrenten doen? Hoe wordt de omzet in mijn markt verdeeld? Waar liggen mijn kansen in de regio? Welk publiciteitsmiddel biedt mij de meeste kansen? Waaaah.
Meestal ga ik dan op zoek naar chocolade. En dan ga ik nadenken over mijn ondernemingsplan.
Mijn ondernemingsplan is als volgt: ik wil leuk werk, comfortabel werk, weinig schulden, een goede toekomst en voldoende vrije tijd. En dat doe ik door niet te investeren in personeel en andere humbug, maar gewoon door mooie stukkies te tikken en met goede ideeën op de proppen te komen. Ik leg mijn lot in handen van mijn adviseurs en doe ondertussen alsof ondernemerschap iets met talent te maken heeft.
Ja, en dat is dus volgens mij niet goed.
Ik vind het dus wel herkenbaar.
Maar aan zo’n clichéheee heb je natuurlijk ook niet zoveel.
Ik geloof er nochtans in!!!
(of is dat nu wishfull thinking???)
De (mede-)ondernemeemster… mede op zoek naar ‘poer’.
De ene ondernemer is de andere niet, net zoals de ene mens de andere niet is. Wat voor een ander werkt, hoeft voot jou nog niet te werken!
VOCHTIG TOILETPAPIER
De belangrijkste uitvinding sinds die van het Internet is volgens mij vochtig toiletpapier. Natuurlijk wist ik wel dat men in Aziatische landen voor de hygiëne een fles water op het toilet had staan maar ikzelf bleef me beperken tot wc-rollen – in ruimte porties, dat wel. Zoiets doe je nu eenmaal uit gewoonte.
Maar sinds de introductie van dat product al meer dan 10 jaar geleden (http://www.euronet.nl/users/helle/hygiene2.htm) ben ik een vast gebruiker van de vochtige stukjes papier. Het geeft me het prettige gevoel helemaal schoon te zijn en dat doet mijn vrouwelijke instincten goed. Ik ben er aan verslaafd en heb de neiging om als ik op een w.c. beland waar het niet aanwezig is, de vrouw of heer des huizes op de grote voordelen ervan te wijzen. Meestal ontbreekt me echter daartoe de moed en dat is misschien maar goed ook.
Het ondernemer gevoel zal dra omslaan
Het gevoel is onzakelijk, een irrationeel obstakel
Teveel Gevoel is een blok aan het been
Gevoel uitschakelen maakt sterker
op gevoel alleen, intuitie en teveel emotie teren
maakt immobiel en katatonisch
onmachtig en dik van de medicijnen
Er is al zoveel tragiek om over te janken en
van inzinkingen wordt men alleen maar mager
Zijn vakbladen, artikelen maken over ideologie en conflict cultuur politiek/ beleid in jouw favoriete sector geen optie.
Schrijf hen aan en wordt columnist, gast schrijver.
Ik denk bvb. aan regionale en landelijke prof miljeus over immigratie, inburgering, stadskrant, radio, muziek en vlaams- nederlandse pop en/of literatuur vakbladen. Dingen over taal, taalgrenzen, wat taal toch ook kan vervreemden. Insluiten uitsluiten.
Ge bent per slot een appetijtelijk stuk ervaringsdeskundige.
Hmm. Herkenbaar.
Start Me Up- Rolling Stones hoor ik in mijn surround box. :)
Zie de link, kwa tip.
Op het kruispunt der wegen ontmoeten de noord en zuidpool, grensbomen staan omhoog , er worden handen geschudt, enveloppes met geheime inhoud uitgewissseld en men loopt door elkaar heen.
Lichamen vloeien in elkaar over, kleuren vermengen zich
Emigratie is een avontuur. Lees het hier.
Inderdaad herkenbaar, het leek of je in mijn hoofd keek! Twee jaar geleden had ik een mooie zaak, personeel, mooie klanten, ik heb dat allemaal weggedaan, omdat ik dat niet kon, ik was te vriendelijk, te lief, om een goede ondernemer te zijn. Schuldgevoel en faling waren de woorden die ik toen had. Gelukkig is dat omgeslagen in trots dat ik het geprobeerd heb en ben ik nu een Free-Lancer met zo weinig mogelijk boekhouding en vooral geen personeel. Wat wel belangrijk is en blijft is netwerken. Daar moet je echt veel tijd in steken.
Vrouwe Zezunja,
Grapjes zijn hier waarschijnlijk niet op hun plaats, want ik proef uw worsteling in het stukje.
Als een mens – zij het maar tijdelijk – ‘zijn draai niet vindt’ in zijn werksituatie, kan dit behoorlijk frustrerend zijn.
En dan al die administratieve rompslomp…
Laat ons hopen dat de toekomst raad brengt.
Met vriendelijke groeten.
Drs. Johan Arendt Happolati
P.S. Vreemd: bepaalde lettertjes staan te ver van elkaar en ik kan dit remediëren
Sorry,
Nu ik mijn reactie heb verzonden, blijkt dat alle lettertjes mooi op hun plaats staan.
Drs. JAH : u moet minder remedie dingesen, u kunt beter medieeren, optreden als middelaar tussen Huize Neus en uw lange armen van heel dat hete intellect eens inzet maken en tot nut aller nuttigheid maken. Uw vrouwe moet er ook nodig mee aan de slag en u hebt cloud zoals dat in hip nedervlaams heet. Prietpraat en wat rondkeutelen is voor na de daad.
Is er niets te schrijven in of voor die uni studentenkrant, die multinational waar u werkt heeft geen columist of redacteur nodig , ik verzin maar wat.
Wat wel zeker is zijn vacatures bij Propria Cures, het bijtertje onder semi -intellectuelen met literaire aspiraties . De hellepoort met duivels staat daar weliswaar helemaal los maar de ballotagecommissie is veel erger om met een staak door het hart te vellen. Wel een kans om het inkpotje met vitirool leeg te schudden over de a’damse en nedervlaamse steden problematiek, cultuur , censuur en de verharding van de breuklijnen onder de etnische jugend en ander werkschuw, lui studententuig met een zwak voor vermaak en een hekel aan leren voor de bul.
Landbouwers geen ondernemers, foei! Laat het ze niet horen. Zoals poetsers tegenwoordig interieurverzorgers worden genoemd, zo heten boeren nu agrarische ondernemers (en niet (geheel) ten onrechte).
jeetje, zijn dat allemaal dezelfde Peters?
En. Ja, ik ken het. Je weet dat je ok, goed, fantastisch, uitmuntend (doorstrepen wat niet.. zeg maar) bent in wat je doet, maar – hoe laat je dat de wereld weten?
In wat ik doe moet ik het hebben van de mond op mond (dit is geheel verkeerd op te vatten, besef ik me..) en jij moet het waarschijnlijk doen met je woorden… Maar nee, ook met wie jij bent, toch? De gehele verschijning? Opnieuw lesgeven? Is dat een optie? Om je zo, in de juiste ‘wereld’, te kunnen laten zien?
Vertrouwen – zo heb ik geleerd. En dan bedoel ik; zorg dat ze je vertrouwen. Straal vertrouwen uit. Geen enkele marketingtruc werkt zo goed als het gevoel van vertrouwen.. Maar, welja, dan moet je ‘ze’ wel eerst spreken, natuurlijk, al die toekomstige opdrachtgevers…
Dat is nu precies waarom ik geen ondernemer wens te worden…. alhoewel ik het dolgraag zou willen….
Ja, ook bij deze free-lancer heel herkenbaar. Ik ben ook geen ondernemer en wil het ook niet zijn. Ik wil alleen maar betaald worden voor wat ik graag doe en vooral baas over mijn eigen agenda zijn.
Zezunja,… even vanuit Kreta: het netwerk komt wel, het werk in onze regio ook. Niet vanzelf natuurlijk, maar je doet het volgens mij niet slecht. Ok ok,… ik kan dat niet zeker weten, dat weet ik wel, maar ik geloof er 500% in. Ik ben van mening dat we een land zijn dat durvers nodig heeft. En soms, soms valt er vanzelf iets in je schoot zonder dat je het gevraagd hebt, merk ik nu (ze boden me een behoorlijk betaalde job aan en ik ben zo BO als wat… dat hou je toch niet voor mogelijk ;)).
En (Leonidas-) cocolade (of wat anders) is natuurlijk nog altijd het redmiddel bij uitstek. Hihi, helemaal akkoord.
zo watte.. lili. zo BO ? wasda.
Ik voorvoel ook wel dat mevr. Zez. zal groeien in haar rol. Ze is per slot aan multitasking gewend enzo. Ik heb helaas niets paraat, geen aanbieding te doen. Ze kan altijd nog een boekwinkeltje beginnen of kinderkleurplaten ontwerpen.
Hi Mick. ondernemen met of zonder personeel is altijd leuk. ik doe het al 7 jaar en je groeit zonder daar wat voor te doen. en dan die vrijheid! personeel is leuk als je een hecht team hebt en ieder dezelfde kwaliteit kan leveren als jij persoonlijk. daar krijg ik energie van. er is dan 2-richtingverkeer. Ondernemen betekent ook niet te veel denken, maar gewoon doen wat je echt leuk vindt, geen compromissen. Wie wil er nou niet doen wat hij leuk vindt? Mick je site is leuk!
Ondernemen… ach, wel leuk ;-)