Één treinreis, één plaat en mijn walkman

“De beweging van de trein, het ritme van de muziek, het moment van mijn leven – ik en ik alleen – het gevoel dat alles samenvalt en je buik een seintje geeft aan je hoofd: hee joh! het klopt! alles klopt! besef!”

Bij Frommel, kunt u alles lezen over mijn klassieker op het gebied van muziek. Klik – dus – door.

Update: Nu, na twee jaar, heb ik het stukje ook hier gezet.

DE FAVORIETE PLAAT VAN ZEZUNJA

Limbo van de Throwing Muses. De plaat viel op vruchtbaar terrein. Als er één moment is waarop elke plaat mijn persoonlijke klassieker had kunnen worden, was het dát moment. Het moment dat ik mezelf leerde kennen.

Why don’t you wake with your – Weight on me – Arms around – My favorite sound (Mr. Bones)

Ik had mijzelf voordien nauwelijks recht in de ogen gekeken en leefde op de uitlopers van een goede jeugd. Mijn eigen fundamenten waren onzichtbaar. Verstopt in zand, klei en grondwater. Nimmer blootgelegd. Nooit gecheckt op verzakking, houtrot en palenpest.

Don’t look in the mirror – Or he’ll look back at you (Ruthies knocking)

Tot ik in die trein stapte en me realiseerde dat ik aan mezelf én de leeuwen overgeleverd was. Ik zou een week lang de onderste steen bovenhalen in een extreem-rechtse stad met overdadig veel honkbalknuppels, kale koppen en machinegeweren. Zielsalleen zou ik daar mijn journalistieke plicht volbrengen. Niemand zou mij begrijpen, mijn taal spreken en me beschermen. Zielsalleen was zelden zo’n toepasselijk woord.

I’m headed for the trees over there – If that’s not a destination I don’t care (Freeloader)

Maar ik doe de plaat te kort als ik alle credits aan het moment zou geven.

De trein zette zich in gang en ik hoorde Buzz, het eerste nummer op de plaat. Buzz is een trein. Geen nummer komt meer in aanmerking voor het predicaat ’trein’ dan Buzz. Langaam optrekken, en dan met grote snelheid beheerst doorrollen. Tsjoeketsjoek. Rails, bielzen en een voorbij schietend landschap. Dat is een trein. Dat is Buzz.

Don’t worry the bees – The buzz sounds sweet to me (Buzz)

De beweging van de trein, het ritme van de muziek, het moment van mijn leven – ik en ik alleen – het gevoel dat alles samenvalt en je buik een seintje geeft aan je hoofd: hee joh! het klopt! alles klopt! besef!

Cool place – I’m amazed – You rock me into space – You put cake – Down my throat – And in my face (Tar Kissers)

En dan rolt-ie door. Die plaat. En de trein. Hij rolt door tot het een klassieker is. Een plaat die je niet in fragmenten mag luisteren. Een plaat die ik hier dus in zijn geheel zou plaatsen. Als het zou kunnen. Een plaat die ik nu geweld aandoe, omdat ik maar vier nummers en een filmpje mag kiezen. Waardoor je de organische volgorde nooit meekrijgt. Terwijl die volgorde maakte dat ik opgepompt werd, bijgeschoold, gestuwd, gekraakt. Mijn fundamenten werden bielzen, stevig en betrouwbaar. Mijn zelfvertrouwen ging sky high. Ik zou ze een poepie laten ruiken, de fascisten. En dat deed ik. Met dank aan één treinreis, één plaat en mijn walkman.

I’m so hazy – You talking crazy – Just puts me to sleep – Sing to me – Put me to sleep – Sing to me – Sing me to sleep (Tango)

Kristin en Tanya maakten me sterk als een trein. Zo sterk als ik wil zijn.

19 november 2007 | Geen reacties

«

»

Geef een antwoord

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

0 Reacties

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?