De wederopstanding van Lady Narcissa
In mijn mapje afbeeldingen op de Mac zit een mapje dat heet ‘Lady Narcissa’. Daarin zitten foto’s die ik de afgelopen jaren van mezelf nam. In de spiegel, met de zelfontspanner (het meest aanlokkelijke woord dat ik ken) of gewoon met een gestrekte arm. Dat mapje werd niet meer aangevuld sinds ik mijn dreads eraf haalde. Het moment dat ik mijn wilde manen kortwiekte, was eveneens het moment dat mijn levensgrote ego verschrompelde tot een zielig hoopje zelfcomplex.
Dat moest afgelopen zijn: ik wilde weer foto’s van mezelf, om de simpele reden dat ik heilig geloof in selffulfilling prophecy’s. Als ik mezelf op de foto zet dan ben ik het waard om in de spotlight te staan. Als ik dat niet doe, dan zal ik daar wel een goede reden voor hebben (lelijk, oud, dom, enz, etc). Dus ik kan het maar beter wel doen, niet?
Ik gebruikte mijn Flickraccount nauwelijks, kreeg af en toe uitnodigingen van vrienden, bekenden en webloglezers. Ik accepteerde die uitnodigingen gretig, maar had mijn nieuwe vriendenschare niets te bieden. Geen foto’s, geen updates, zelfs geen sociaal contact of reacties van mijn kant. Ik was a-sociaal, ik spookte.
Tot ik in Liliths foto’s een serie zelfportretten ontwaarde (ze had er toen nog niet over geschreven) die me deden denken aan het mapje Lady Narcissa. Ik miste mijn olifantenego, ik miste de foto’s van vandaag, ik miste het zelfvertrouwen dat kan groeien door één enkele mooie foto, ik miste mezelf in beeld.
De foto’s van Lilith waren onderdeel van de Flickrgroup 365 days, een groep waaraan je mee mag doen als je je aan de volgende regels houdt. 1. je moet elke dag een foto plaatsen, 2. je moet zelf op die foto staan, 3. je moet de foto zelf genomen hebben. Welnu, zoiets is geknipt voor Lady Narcissa.
Ongeveer drie weken geleden begon ik en ik miste sindsdien twee dagen. Beide omdat ik pas na twaalven dacht: shit, ik moet nog een foto maken. Maar ondanks die blunders ben ik tevreden over mijn discipline. Het resultaat kan nog veel beter, ik merk bijvoorbeeld dat ik mezelf nog steeds zelden scherp en frontaal wil laten zien, voor een Lady Narcissa is dat veel te bescheiden. Bovendien fotografeer ik met een kiekjestoestel en dat vereist een boel handigheidjes die ik, naar ik vrees, pas op dag 181 onder de knie zal hebben.
En toch ben ik er blij mee. Ik heb een foto van vandaag, ik heb een ego dat gegroeid is van de grootte van een vlieg tot de grootte van een gemiddeld knaagdier. En als u daar wat vaker komt kijken en af en toe reageert dan zit de kans erin dat ik dag 181 haal. De dag dat ik het kiekjestoestel heb doorgrond. De dag dat de foto’s echt mooi gaan worden. De dag dat de wereld weer rekening moet gaan houden met Lady Narcissa.
Bij voorbaat dank.
Dus we kunnen het proces helemaal volgen? Heerlijk. Ik heb zelf ook eens gedacht aan zo’n project, zag het wel eens her en der verschijnen. Maar er is dus ook een Flickr-pool. Nou, ik ga je even toevoegen, maar wilde eigenlijk zeer binnenkort eens een social-network-opruimingsdag doen, dus schrik niet als je op een dag ineens een vriendje minder hebt ;)
Afscheid nemen van je maatje 36, jezelf weer laten zien… Het lijkt wel alsof je jezelf (ritueel) aan het aanvaarden bent. Mooi hoor en meer dan terecht.
Het Nouvelle Vague beeld van day 8 is ontroerend mooi.
Wat voor mijn dochter. Die neemt 365 kiekjes van zichzelf per dag!! ;-)
Ik ben een fan van je gezicht. Nooit anders geweest.
@ Rose: Flickr vind ik wel leuker dan al die netwerkdingen… Dus ik zou Flickr houden als ik jou was.
– bloosmodus-
@ Ivar: Dankjewel.
@ bart: Dankjeook.
@ Nele: ik kom uit een metamorfose, ik moet wel rituelen creëren om al het nieuwe te aanvaarden, vrees ik
day 6: verbaast me nikd, als een mens eenmaal zijn innerlijke cowboy heeft gevonden.. :)
lang leve 365days!