De totstandkoming van Breezeen een liedje, ja, een liedje

Nadat ik de band om zeep hielp met de mededeling dat ik ruim tweehonderd kilometer verderop ging wonen, was het gedaan met de drummer, de bassist en de achtergrondzangeres. Geploeterd hadden we. Gezweet en gefoeterd. Maar tot dan toe bleken we niet in staat ook maar één nummer met zijn vijven foutloos te spelen. En dat zou er dus ook nooit van komen.

Jammer vond ik. Ik had het aan mezelf te danken, maar toch: eeuwig zonde. En dus gingen Dwarzand en ik verder hoe we ooit begonnen waren: hij, ik en de drummasjien. Tijdens mijn laatste maanden in Amsterdam, die bestonden uit verhuisklaar raken en afscheid nemen, spendeerden we elke vrije minuut aan het opnemen van de liedjes voor het nageslacht. Ik wilde dolgraag dat de liedjes die we niet hadden afgekeurd toch nog beluisterbaar op tape zouden staan. En Dwarzand was welwillend genoeg om mij daarin te steunen.

Dus deden we een poging om een mooie drum uit de vooroorlogse masjien te persen. Om de eerste en tweede stem zo foutloos mogelijk op de door stoom aangedreven vier-sporenrecorder te krijgen. Om waar nodig een tweede gitaar erdoorheen te weven. Kortom: we deden een poging om er nog à­ets van te maken.

De eerste week van januari dit jaar ging ik nog een weekje naar Dwarzand. Voor de puntjes op de i. De meeste gitaarpartijen lagen ergens in een vergeten hersencel van zijn hoofd, dus we moesten het doen met wat er al was. Dat was lang niet allemaal goed, maar sinds ik Garageband heb en een heilig optimisme in eigen kunnen, deert zulks mij niet meer. ‘Dat foutje werk ik wel weg met een effect’, zei ik. Of: ‘Die stem zing ik nog wel een keer in, gewoon thuis, achter de computer’.

Nou, dat heb ik geweten. Ik had tegen Dwarzand gezegd: neem alle sporen maar achter elkaar op, op een cassette. Dan zet ik ze op de pekjoeter en vervolgens ga ik wel wat aflakken en bijvijlen. Dat doe ik wel even. Haha.

Haha dus. Heel hard: HAHA. Want zo gemakkelijk ging dat niet. De vier-sporenrecorder van Dwarzand wordt door stoom aangedreven en zegt tjsoeketsjoek. En zoals het een vooroorlogs apparaat betaamt: de punctualiteit is ver te zoeken. Met andere woorden: Zezunja speelde het bandje af, maakte van elke instrument een digitaal spoor, zette ze onder elkaar en hoorde een canon.

Een canon die niet als canon bedoeld was. De eerste twintig seconden begonnen wel goed, maar daarna raakten de gitaar en de zang elkaar steeds meer kwijt. Dan was de gitaar lekker aan het doorratelen en tien seconden later kwam ik daar nog eens een beetje achteraan kakken met wat lalala. Lekker dan.

De verklaring was eenvoudig: het motortje van de vier-sporenrecorder liep soms wat trager, dan weer wat sneller. En toen Dwarzand de sporen één voor één voor mij op een tapeje zette, had het motortje ook naar eigen goeddunken af en toe wat vertraagd en wat versneld. Helaas liep-ie niet bij elk spoor op hetzelfde moment trager en sneller.

Schuiven met de sporen hielp niet. Dan was het begin weer fout. Zuchten en steunen hielp ook niet. Huilen ook niet. En mijn computer is te duur om door het raam te smijten. Het raam ook trouwens.

Maar het Eureka-moment kwam. Gelukkig. Ik zou de gitaar laten zoals-ie was en dan de zangsporen verknippen. Strofes knippen die ik dan onder het juiste stukje muziek zou zetten. Jaja, zeg nog maar eens haha. Want, mijn god, wat ik mezelf daarmee op de hals haalde!

Avonden heb ik zitten knippen, zitten schuiven, zitten vloeken, zitten luisteren. Keer op keer constateerde ik dat er zelfs binnen een strofe van vijftien seconden ongewenste vertragingen optraden. Dus dan ging ik maar weer knippen, schuiven en vloeken.

Ik zal u verder niet vermoeien met het verhaal van de drum, die ik niet mooi vond. Dat ik die wilde vervangen door een sampletje van conga’s uit Garageband. En dat dat niet ging omdat ik het aantal beats per minute verkeerd had ingesteld. En hoe ik toen weer heb lopen vloeken, zuchten en steunen. De komende maanden ga ik daar nog een oplossing voor zoeken.

Het halffabricaat van Breeze is nu wel klaar voor de openbaarheid, ook zonder conga’s. Dus u mag luisteren. Dat ik het griezelig vind om dit nummer aan u te laten horen, zal ik niet verklappen. Dat hoeft niemand te weten.

Wat u verder nog over Breeze moet weten is dat het een a-typisch nummer van Little White T-shirt is om twee redenen: 1. Dwarzand heeft de tekst geschreven en 2. hij zingt mee. Normaal zingt hij nooit mee en alle andere teksten heb ik geschreven. Goed, tot zover. En nu:

luisteren maar (klikkerdeklik)

Voor mij is het tijd om te beginnen met het volgende nummer, qua knippen, plakken, schuiven, vloeken en zuchten.

« U mag weer lurken hoor

Én bedankt »