De Niet Lief Collectie: O-kut-o-kut-o-kut-o-shit-o-shit-o-shit
Dit stukje verscheen op 2 augustus 2007 op nietlief.com. Ik zwengelde het zelf aan. Zie mijn vraag onder het stukje.
Opdracht: Heb je een rijbewijs – waarom wel/niet?
Geschreven door: Zezunja
Belgen komen met één voet op het gaspedaal ter wereld en ik ben een alien. Tenminste, in de ogen van alle Belgen en bijna alle Nederlanders. Ik groeide op zonder auto, ik haalde geen rijbewijs toen ik achttien was en nu, op mijn drieëndertigste, ben ik voor het eerst in mijn leven van plan een rijbewijs te gaan halen.
Vol ongeloof kijken ze me doorgaans aan, die Belgen. Vol verbijstering. Meestal volgt dan eerst nog een moment waarop ze denken me verkeerd begrepen te hebben. ‘O, ge hebt genen auto, maar wel een rijbewijs?’, zeggen ze dan, vooral zichzelf geruststellend. En dan komt dat moment van ongeloof en een wankelend wereldbeeld. ‘Wat?! Ook geen rijbewijs?!’ Het is dat die Belgen tamelijk gereserveerd zijn, want anders was mij zeker meermaals gevraagd waar het mis is gegaan.
En ja, waar is het mis gegaan? Op vijf momenten in mijn leven, denk ik.
Allereerst het belangrijkste: mijn ouders reden geen auto. We gingen met de slaaptrein op vakantie en in Amsterdam had je geen auto nodig. Als ik ernaar vroeg, zeiden ze steevast: niet nodig, heel duur, slecht voor het milieu en nog wat van die dingen die je als kind gelijk gelooft.
Het tweede moment was mijn achttiende levensjaar. Ik had net een boedelscheiding en mijn eindexamen achter de rug. Niets in mij had eraan gedacht ook nog te sparen voor een rijbewijs, en ik kocht nog fietsen van junks in die tijd, dus aan vervoer geen gebrek. Ongemerkt ging het uitgelezen moment om te leren autorijden voorbij.
Het derde moment was met mijn ex-echtgenoot. Die was dol op autorijden. En omdat hij zo’n fervent chauffeur was, bleef mijn motivatie om te gaan autorijden nihil. Hij reed me van Firenze naar Oporto en van Venetië naar de Algarve, van Deventer naar Harlingen en van Pernis naar Appingedam. En ik zat intussen lekker ceedeetjes te luisteren met mijn voeten uit het raam. Een rijbewijs was erg ver weg.
Het vierde moment was toen ik en mijn ex op de A2 naar Utrecht in een file stonden. We stonden stil in de meest linkse rijbaan, de file loste in een mum van tijd op, iedereen karde alweer met een kilometertje of zeventig per uur over de A2 en wij… wij stonden nog steeds stil. De motor was afgeslagen en weigerde verdere dienst. Toen ik doorkreeg hoe de zaken ervoor stonden – wij stonden stil en rechts van ons raasde iedereen in hoge snelheid langs ons – verstijfde ik van angst. En hoewel haast geboden was, het was immers een kwestie van seconden voordat men in de linkerrijbaan onze stilstaande auto voor zich zou zien opdoemen, sloeg ik mijn handen voor mijn ogen en jammerde ik monotoon ‘o-kut-o-kut-o-kut-o-shit-o-shit-o-shit-o-kut-o-kut-o-shit’. Haha, hoezo oplossingsgericht?
Hoe dan ook: ik wist al dat ik een bange poeperd was en dat was ook een van de redenen dat ik niet zo happig was op een rijbewijs – autorijden is en blijft immers een gevaarlijk spelletje – maar nu zag ik mijn bange vermoeden ook nog bevestigd: ik zou een waardeloze chauffeur zijn die haar passagiers gewoon zou laten verpletteren op de A2, onderwijl o-kut-o-kut jammerend.
En tot slot: het vijfde moment was vergelijkbaar. Ik speelde op een playstationracespel met zo’n stuurtje als console. Elke keer als ik crashte deed ik mijn ogen dicht en liet ik het stuur los. Kijk, ik ben niet gek. Ik weet heus wel dat een computerspelletje niet het echte leven is, maar ik meende toch ook hierin een bevestiging te zien: als het te moeilijk en te onoverzichtelijk wordt, laat ik het stuur los. Zoek dekking, zou ik zeggen.
Dat laatste zou ik maar letterlijk nemen, want tatatataaa: deze maand is het zover. Ik ben namelijk gezegend met een schoonmoeder die, jawel!, rij-instructrice is. En aangezien ook aliens af en toe een beetje moeten inburgeren, ga ik er nu echt aan geloven. Als alles volgens planning verloopt, heb ik in 2008 een rijbewijs.
Welnu, nietliefjes, mijn vraag aan jullie is: hoe rijvaardig zijn jullie? En hoe zijn jullie zo ver gekomen? Enne… hebben jullie nog tips voor mij?
Liefs, Zezunja
