De Niet Lief Collectie: Ik ben…
Dit stukje verscheen op 13 december 2007 op nietlief.com. Esther zwengelde het aan met de volgende inleiding:
“Mijn vraag aan jullie, nietliefjes, is deze: wat zijn/waren jullie eetgewoontes en wat zeggen die over jullie?”
Onderwerp: je eetgewoontes en wat die over jou zeggen
Geschreven door: Zezunja
‘Maartje heeft een bek als een paardje’, zei men op de kleuterschool. En hoewel ik natuurlijk Zezunja heet en geen Maartje, zegt het toch wel iets over mij. Namelijk dat ik letterlijk en figuurlijk een grote mond heb, waar een hoop in kan verdwijnen. Had ik al gezegd dat een dirty mind een joy forever is?
Hoe dan ook: wie ik ben zegt alles over wat er in die mond verdwijnt.
Om te beginnen ben ik een konijn.
Van paard naar konijn, qua tanden niet zo’n grote stap. Mijn motto is: hoe groener hoe beter. Fuck alle nitraat en nitriet-verhalen. Waar anderen zich in een restaurant tegoed doen aan een smeuïge Vitello Tonato, bestel ik steevast een bord rucola met Parmezaanse kaas. Doe mij knabbelbare rauwe groente en ik ben happy as hell.
Ik ben verslavingsgevoelig.
In voedsel heb ik twee verslavingen. Ze zijn niet zo erg als mijn rookverslaving, maar na een week geheelonthouden, krijg ik in beide zoveel zin dat ik er net als voor sigaretten alles voor doe om eraan te komen. En hoewel ze niet zo slecht zijn als sigaretten, heb ik het wel voor elkaar om verslaafd te zijn aan behoorlijk slechte dingen, te weten cola en mayonaise. Voor cola geldt dat ik regelmatig probeer af te kicken, maar omdat ik verder heel weinig suiker eet, krijg ik soms toch een onbedwingbare behoefte aan suiker. Voor mij staat dat gelijk aan cola.
En aangezien ik verder weinig vet eet, zie ik maar door de vingers dat ik minimaal twee potten mayo per maand leegbunker.
Ik ben ziek.
Ik ben ziek. Het voert te ver om uit te leggen wat ik heb, maar het komt erop neer dat niemand weet waar mijn ziekte door komt. Tsja, en dan hou je je dus vast aan die paar vermoedens die er zijn. Een daarvan is dat de hormonen in fabrieksvlees veel invloed hebben op de ziekte en logischerwijs eet ik dus vrijwel alleen maar hormoonvrijvlees van een bioslager.
Een andere vorm van ziek zijn is de misselijkheid die ik voelde toen ik We feed the world en andere ontluisterende films en reportages over de voedinsgindustrie zag. Sindsdien eet ik zo bio als mogelijk. Tot en met chips aan toe.
Ik ben straatarm.
Soms veeg ik de vloer aan met mijn biowens. Met tien euro kan ik veertig keer zo veel kopen in de Delhaize, de Carrefour of de Colruyt dan bij de biowinkel. En dan gaat kwantiteit voor kwaliteit en moraal, in het belang van de grote survival. Mijn streven bij de supermarkt is dan om alleen maar dingen te kopen met een 0 voor de komma. Ik vind het superkicken om 40 euro af te rekenen en vervolgens met zes enorme boodschappentassen op huis aan te gaan.
Ik ben dol op jointjes.
Mijn lievelingsgenotsmiddel is hasj. Een groot nadeel daarvan is dat vreetkicks op de loer liggen. En hoewel ik gezegend ben met een redelijk tenger figuur, kun je aan mij precies zien wanneer ik weer eens voorraadje jointjes tot mijn beschikking had. Dat scheelt zeker drie kilo, die natuurlijk nooit in mijn tieten gaan zitten.
God straft overigens meteen want, damn, wat voel ik me slecht na een zak chips, een pak koekjes, drie wortelen met veel te veel cocktailsaus, een bak vanillevla met banaan en een pot Ben en Jerry’s New York Super Fudge Chunk. De dag dat in België coffeeshops zijn toegestaan is het gedaan met mijn figuur.
