De Niet Lief Collectie: Huishoudweek Hoe onze tweede Senseo niet kan voorkomen dat ik op mijn moeder ga lijken
De week van 22 tot 28 oktober 2007 riep het Niet Lief Collectief uit tot Huishoudweek. Ter gelegenheid van de Huishoudweek schreven alle collectiefleden élke dag een stukje over allerlei wel een wee in het huishouden. Dit stukje verscheen op 23 oktober 2007 op nietlief.com.
Onderwerp: Het meest nutteloze huishoudelijke apparaat.
Geschreven door: Zezunja
Uren hadden ik en mijn zusje met onze tong tussen onze tanden de keuken onveilig gemaakt. Ik was zeven, zij elf. Het was moederdag en we wilden mijn moeder een ontbijt op bed bezorgen. We schaafden kaas en vingertoppen, schrokken van de hitte die stoom afgeeft als je theezet, we probeerden in de oven zelfgemaakte croissants te fabriceren en we poogden de werking van het koffiezetapparaat te doorgronden. Met ware doodsverachting toverden we iets op een dienblad dat eruit zag alsof je het kon eten.
Groot was dan ook mijn verontwaardiging toen mijn moeder na een welgemeende knuffel en een oprecht dankjewel het dienblad al vlug terzijde schoof. “De rest eet ik beneden op, goed?”
“Nee”, zei ik. “Helemaal niet goed.”
Hoe kon ze zo onromantisch zijn? Een ontbijt-op-bed eet je OP BED. Logisch!
Maar ze had een reeks argumenten die ik niet kon weerleggen: dan komen er kruimels in bed, ik moet toch naar de wc, ik moet me aankleden – anders krijg ik het koud, ik ben bang dat er koffie over het bed valt, jullie zijn de zoetjes vergeten, ik zit graag rechtop als ik eet, ik wil gewoon graag aan tafel eten.
Op dat moment nam ik mij voor veel romantischer dan mijn moeder te worden. Ik zou als in een Grolschreclame knipperen naar de duiven in de ochtendzon, ontspannen knabbelend op een stukje croissant, met een zachtroze decolleté in mijn stoere nachtoverhemd, op één arm leunend en met een Prodentglimlach mijn koffie naar mijn mond brengend.
Tot ik in de vorm van seriële monogamie een carrière opbouwde in ontbijtjes op bed. En wat bleek: ik was totaal ongeschikt. Ik vond het super leuk, tot de jus d’orange tussen de lakens lag. Ik vond het super lief, tot ik merkte dat een dienblad op je schoot rechthouden een ware gymnastiekoefening is. Ik vond het super tof, tot ik vaststelde dat anderhalf uur bewegingloos zitten niet met elke kater mogelijk is. Dat was het moment dat ik op mijn moeder ging lijken.
Maar ik heb me er nog niet helemaal bij neergelegd. Toen ik hier kwam wonen, hadden we twee Senseoapparaten over. Eentje stalde ik op de slaapkamer. “Dan kunnen we ’s ochtends gelijk koffie zetten als we wakker worden”, zei ik tegen Yuri en ik keek hem verliefderig aan. Ik zette klontjes neer, kopjes, lepeltjes, melkkuipjes, alles erop en eraan. Het was een amechtige poging romantischer te zijn dan mijn moeder.
Schattig hoor, maar tot op heden vormt zich een dikke stoflaag op de suikerklontjes. Omdat we ’s ochtends altijd moeten plassen. Beneden. En de poezen knuffelen. Beneden. En de kachel aanzetten. Beneden. En de krant halen. Beneden. Daarom is onze tweede Senseo het minst gebruikte apparaat in huize Yuri en Zezunja.
