De kleutermonologen – Het webloggevoel
Waar moet ik beginnen als ik over vier jaar webloggen wil webloggen. Het weblog? De veranderingen? Het publiek? De weblogwereld? De techniek? Het concept? Webloggen en vriendjes/werk/familie/hobby’s?
Ik ben een vrouw, dus ik begin bij het gevoel.
Eerst is er het gevoel van ‘eng’. Internet is nog een beetje eng, openbaarheid is nog een beetje eng, reacties zijn nog een beetje eng. De toekomst is nog een beetje eng. Schrijven en gelezen worden is al met al doodeng.
Daarna komt de verslaving, de grond onder mijn voeten wordt steviger. Het fundament van ruchtbaarheid, regelmaat en reacties stuwt me op in mijn exhibitionisme. De wereld bestaat uit een doos met een lichtje erin waarop mijn eigen woorden langstrekken.
Plotseling duikt daar voor het eerst de verplichting op. Ik wil behagen en behaagd worden, elke dag opnieuw, nooit een dagje niet. Bang dat mijn statistiekentellers onverbiddelijk zijn, evenals mijn reageurs en mijn blogrollvriendjes.
Tijd voor een moment van contemplatie. Het moet leuk blijven. Voor mij. Het moet leuk blijven. Voor de lezers. Het moet leuker worden. Dan het is. Veel leuker. Plaatjes, muziekjes, een eigen lay-out, een goede foto.
Dan komt de fase van weblogger onder de webloggers. Hoe val ik bij anderen. Wie linkt mij wel, wie linkt mij niet. Hoe ver schop ik het bij de Dutch Bloggies. Waarom lezen ze mij niet. Wie zijn mijn vrienden en waarom.
Ongemerkt maakt de verslaving plaats voor sleur. Een weblogvriendje gezocht, mezelf populair gemaakt, zeshonderd bezoekers per dag, tien reacties per stukje, soms veertig. En alles is gewoontjes. Zo gewoontjes als maar kan.
Volwassenheid is in aantocht. Van een prefab-site naar mijn eigen domeintje. Een tricky stap, want de aanwas van lezers is minder groot op een eilandje in de grote oceaan dan op een schiereiland in de Schelde. Maar ik doe het, want ik ben een krak. Kan mij het bommen…
En dan de status quo. Al vier jaar oud, door de wol geverfd met sleur en verslaving, populair geweest en verguisd op straffe van tweehonderd bezoekers minder, overal vriendjes, overal lezers, maar ook overal niet. Een woordenstroom die nooit op lijkt te houden.
Ik ben heel benieuwd wat de volgende fase zal zijn.
Heeft u nog vragen over mij, over het webloggen of over dit stukje: feel free, het reactiedinges is open. Voor alles over de kleutermonologen kunt u hier kijken.
Tsja, die puntpopulariteit zal er nooit zijn, maar de mensen die u nu lezen doen dat omdat ze u daadwerkelijk interessant vinden, niet omdat ze uw berichttitel op de voorkant van punt.nl zien verschijnen. Dat is ook wat waard.
Ik vind met name je doodgewone-wat-maak-ik zoal-mee logjes er-rug leuk. Ik herinner me vooral je telefoonlogje dat je uit het raam hing (hield je daar geen 2 senseo-apparaten aan over, of was dat je contract met Essent?) en je Finse bovenbuurvrouw.
Gewoon om je schrijfstijl. :)
Oja, je foto op punt.nl, die is ook er-rug mooi en ik mis absoluut je kleine bewerkte fotootjes bij je logjes.