C.S.I. Zezunja

Dus er lag bloed. Een spoor van bloed. Van het etensbakje naar het kattenluikje naar het aanrechtblad (foei! daar mogen jullie helemaal niet komen!). We wisten niet wie het slachtoffer en wie de dader was.

Toen kwam het onderzoek. Eerst de dader. Dat kon iedereen zijn. Dan het slachtoffer. Dat kon ook iedereen zijn. Ik checkte of ik ongesteld was. Niet. Yuri checkte of hij zijn teennagels te kort had geknipt. Ook niet.

Er bleven drie mogelijkheden over: Mike, Choco en Sjeik el Moko. Motieven te over, want de sfeer hier in huis is al dagen om te snijden. Buikgeluiden, hoge ruggen, dikke staarten en geblaas uit de mondhoeken zijn aan de orde van de dag. Maar helaas geldt dat voor alledrie de verdachten.

Dus het is niet zo dat Sjeik buiten elke verdenking valt omdat-ie zo schattig is of zo. Nee, ook Sjeik loopt als een ware bullebak wijdbeens, hooggerugd en dikgestaart rond. Daarbij moet worden aangemerkt dat hij dat alleen maar doet als de anderen gemeen tegen hem zijn, maar niettemin moet ook Sjeik zich dus opstellen in de rij met mogelijke daders.

En Mike. Tsja, Mike. Zijn bijnaam is Loebas Boem, omdat hij om de vijf stappen op zijn rug gaat liggen om even uit te rusten. Je zou dus zeggen dat Mike veel te lui is om een serieus geweldsdelict te plegen. Maar Mike is wel de grootste, de sterkste en de oudste. En als Sjeik té dichtbij komt, is Mike heel erg not amused. We weten allemaal wat daarvan kan komen.

Ten slotte Choco. Ik noem haar vaak Coko wegens ogen op schoteltjes bij elke onverwachte beweging van zijn gezelschap. Voor háár onverwacht, bedoel ik, want ik vind het heel normaal dat ik, als ik naar de keuken loop, naar de keuken loop, maar Coko vind dat nog elke dag een daad die met de nodige argwaan bekeken moet worden.

Om dus nog maar niet te spreken van de bewegingen van onze nieuwe aanwinst Sjeik. Die zijn namelijk állemaal onverwacht. Niet alleen voor Choco, maar ook voor mij en ik durf te wedden dat ook Sjeik zelf telkens enorm verbaasd is dat hij achterpoten heeft. Tenminste dat maak ik op uit het feit dat het spelen-met-het-balletje niet alleen wordt afgewisseld met het als een tierelier ronddraaien om zijn eigen staart te pakken te krijgen, maar dat het balletje ook wordt vergeten als hij ineens zijn eigen achterpoot in het vizier krijgt. Hee, een achterpoot. Laat ik die eens pakken. Choco vindt dat helemaal niks en laat dat duidelijk merken. De geluiden die dan uit Choco komen, vallen nog het meest te vergelijken met de geluiden die mijn buik maakt na het nuttigen van een pan uiensoep of chili con carne.

Eigenlijk was Choco dus de hoofdverdachte. Choco haat Sjeik tot in het diepste van haar genen en zodra ze Sjeik ziet naderen, maakt ze een driedubbele salto uit het kattenluikje. Weeralarm of niet. Tot overmaat van ramp nadert Sjeik voortdurend, want hij is hardleers. Hij blijft maar denken: hee, een andere poes, leuk! En dan schrikt hij zich de tyfus als Choco daar heel anders over denkt.

Maar goed, we leven in een rechtsstaat waarin niemand schuldig wordt bevonden, totdat het tegendeel bewezen is. Dus Choco is weliswaar uitermate verdacht, toch moeten we haar behandelen als elke andere burger. En als de rechter-commissaris vindt dat er niet voldoende bewijs is voor de verdenking, dan gaat Choco vrijuit. Niets aan te doen.

Het slachtoffer hebben we inmiddels gevonden. Mike heeft een snee in zijn poot en dat maakt hem minder verdacht. Hoewel je vaak hoort over automutilatie, maar ik vermoed dat Mike daar veel te lui voor is.

De grote vraag blijft dus de komende dagen: wie heeft Mike ‘besneden’. De verhoren zijn nog niet allemaal afgerond, omdat de verdachten steeds in slaap vallen. Maar we zullen de bankschroeven dit weekend een beetje aandraaien. We zullen het etensbakje net iets te hoog zetten, zodat ze er niet bijkunnen. We zullen het kattenluikje op slot doen en op een zeurtoontje zeggen dat ze dat geheel en al aan zichzelf te danken hebben. We zullen met onze vuist op tafel slaan. We zullen de lichten ’s nachts aanlaten. We halen Lynndie England erbij en we verstoppen al het speelgoed.
Tot ze breken.

U kunt de foto voor deze ene keer niet vergroten door erop te klikken. Het is namelijk écht bloed en geen ketchup, en dat is best wel goor.

« Potsierlijk

Unidentified Flying Flemish (2) »