Aan de war
Goed, allereerst mijn excuses. Ik ben niet vaak in de war, maar vrijdag was ik in, op, over, én onder de war. Ik was bedolven met de war, verdwaald achter de war, ik was geraakt door de war en ik was ervan overtuigd: de war is coming to get me.
En dat deed hij (de war is vast mannelijk, dat moet wel).
Maar wat een goede nacht slapen al niet kan doen. En een fijn feestje. Lieve woorden. Lekker eten. Mijn ouders.
Er was geen war te zien. Laconiek, zei iemand. En dat is het. Als de war in geen velden of wegen te bekennen is, ben ik weer gewoon mijn oude laconieke zelf. En zo hoort het.
Vandaar mijn excuses. Ik had u natuurlijk niet zo moeten laten schrikken. Ik had óf niks moeten zeggen, óf alles. Ik had niet in een waas van abstractie moeten bedelen om aandacht, zonder een klein tipje van de war te ontsluieren. Dat is niet eerlijk.
Oké dan. Wat ik u wel wil vertellen: het gaat om een diagnose. Het is iets zeldzaams, iets waarvan men niet weet waar het vandaan komt en waarvan men evenmin weet waar het naartoe gaat (het ziekteverloop). Iets waarvoor men geen behandeling kent, en waarvan zelfs vaak niet duidelijk is hoe je de symptomen een beetje kunt onderdrukken. Het is iets heel pijnlijks, iets dat je vrijwel permanent voelt en dat grote invloed kan hebben op je leven. De kans bestaat dat je allerlei dingen voor korte of lange tijd niet kunt doen. Het is iets wat tot nu toe te weinig voorkwam om goede onderzoeken voort te brengen, maar ook iets wat wel steeds vaker de kop opsteekt.
En dan nu het goede nieuws: je gaat er niet aan dood. De verhoogde kans op kanker die ik erdoor heb buiten beschouwing gelaten, want als antitalent in stoppen-met-roken ben ik aan dat idee wel gewend. Maar verder is het dus niet fataal. Kijk, dat is een opsteker.
Ander goed nieuws: er zijn gevallen bekend van mensen die gebaat waren bij de huidige pogingen tot symptoombestrijding. Als je die aanpak vaak genoeg herhaalt, kun je als je geluk hebt toch nog een probeemloos leven leiden. Ik meld me dus bij deze aan voor de goede kant van de statistiek, dat moge duidelijk zijn.
Tot slot: als iets me echt diep raakt dan hoort u het doorgaans niet, of pas als het leed geleden is, zie verder het verhaal van dat snorretje. Maar vrijdag was ik in de war. En toen hoopte ik u te kunnen gebruiken om langs de war te komen. En dat lukte. Met behulp van uw lieve woorden en mijn laconieke oude ik.
Ik ben weer uit de war.
Als het fibromyalgie is kan ik je er vanalles over vertellen (moet ineens aan je handen denken).
Nee, bedankt, dat is het niet.
ik had niet gereageerd op je vorig logje. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat de computer was uitgevallen. Daarna vergat ik het, tot ik het net weer las en dacht: toch nog maar even doen. Want ook als je weer uit de war bent zijn lieve woorden fijn. Die zijn nl. altijd fijn.
Dus. Ik hoop dat je inderdaad zo laconiek erover denkt, dat je inderdaad een manier van leven ermee vindt en dat je er 90 mee wordt.
Dat is mooi, maar heeft deze geheimzinnige ziekte niet gewoon een naam? Mij lijkt, als het benoemd is, dat het makkelijker hanteerbaar is. Ook scheelt het enorm in de disk space als je niet elke keer zo’n lange beschrijving hoeft te geven. ;-) Een afkorting, nog handiger.
Ja, het heeft een naam. Maar ik heb er lang over nagedacht en ik zeg ‘m niet. De details bespreek ik liever alleen in kleine kring. Op internet weet je gewoon niet wie wat leest en het werkt niet altijd in je voordeel om je medisch dossier openbaar te maken.
Maar mijn gevoelens wilde ik wel graag duiden na het impulsieve stukje van vrijdag.
“als iets me echt diep raakt dan hoort u het doorgaans niet, of pas als het leed geleden is”, ..hmm..dat geintje flik ik altijd bij mijn eigen familie.. Werkt goed moet ik zeggen ; )
Gelukkig is het geen fatale ziekte, want ik weet niet hoe je het ons, de lezers, dan achteraf gaat mededelen, ik bedoel nadat het leed geleden is. White Noise?
Gelukkig ben je ontward!
Sterkte en lieve woorden met terugwerkende kracht. Bij deze.
Poehee. (Ik weet dat de ziekte vast niet zo heet, maar ik gok ook maar wat.)
Ik had eigenlijk een lief woordje van jou nodig omdat ik je vrijdag zo allemachtig verkeerd begrepen had. Iets in de trant van, lieve soes, dat geeft toch helemaal niet, zal ik je domme reactie even verwijderen, dan praten we er niet meer over. Zoiets.
Ik wens je alle liefs toe…
Lieve Soes, mijn excuus hierboven is mede door jou ingegeven. Niet jullie sloegen de plank mis, maar ik, omdat ik mijn gevoel in een raadsel verpakt had.
Gelukkig, we begrijpen elkaar. :-))
Ik ben trouwens blij voor je dat je zo’n goeie Lief hebt.
Gedeelde smart en zo, en een schouder…
Vrouwe Zezunja,
Ik wens u een lang leven toe.
Met of zonder ongemakken.
(Liefst zonder veel ongemakken.)
Meer zeg ik niet.
Iedereen is wel een keer in de war. War of niet war ? Soms moet je delen optellen om tot de som te komen dat de uitkomst een vermenigvuldiging is van het oneindige. Liefde..
puf (en ik hoop nog lang te mogen puffen…)
Fijn dat je weer uit de war bent!
Nog wat liefs. Omdat chronisch hoe dan ook niet leuk is. En omdat ik je meestal wel lees, maar nooit reageer. En zulke momenten gewoon goed zijn om tóch even iets te zeggen. Sterkte Zezunja! Pijn hebben is niet fijn.
War…what is it good for. Toch?
Een zeldzame ziekte, dat lijkt me k*t. Moet je iedere keer alles uitleggen…
Maar anderzijds: niemand zal zomaar denken dat-ie wel weet wat het inhoudt. Zoals met depressie en adhd enzo.
Ik wil je veel sterkte, nuchterheid, wijsheid wensen. En veel liefs van je lief :)