505

Modebewust zou ik mezelf niet noemen. Ik heb echt geen flauw idee wat in de modebladen staat, ik draag al sinds mijn twaalfde Converse All Star, dus je kunt er donder op zeggen dat ik zo nu en dan niet in de mode ben. En mijn smaak lijkt altijd het dianegatief van wat er in de winkels wordt verkocht. Dus mode? Mwah, nee, geen sjoege.

Sterker, ik heb het vermoeden dat ik altijd verstoppertje speel met de mode. Ik ben altijd te vroeg óf te laat bij de buutplaats. Zo wilde ik in de jaren negentig vleermuismouwen en zoek ik al sinds 2000 naar van die romantische schoentjes met een elegant, fijn, rond puntje en een sierlijk wijd uitlopende hak (maar die komen er weer aan, want ik had die in ’89 en we zijn nu met de retro zo midden jaren tachtig).

De beste samenvatting is dit: ik wilde begin deze eeuw mooie teenslippers en een paar zo hoog mogelijke touwschoenen. In 2000, 2001, 2002 en 2003 heb ik – winkel in winkel uit – me helemaal stapelgek gezocht naar elegante, spannende slippers en zo sexy mogelijke touwschoenen, maar het viel niet mee, want het waren de klittebandsandaaljaren. Met mijn engelengeduld vond ik ze uiteindelijk op Lesbos, in Porto en in Aix-en-Provence (serieus!). In 2006 was ik ze zat, de tijd van mijn Japanse teenslippers en mijn knalrode hoge touwschoenen was voorbij. En wat kon je in 2006 en 2007 alleen nog maar kopen? Juist ja. U vangt mijn slip.

Schoenen kopen is derhalve altijd een project. Het kost veel geld en als de mode vierkante punten is, wil ik ronde. Niet om dwars te doen, maar omdat ik gewoon weer te laat bij de buutplaats ben.

Jassen zijn een vergelijkbaar project. Jassen zijn net zo duur als schoenen en je moet ze daarom net zo lang dragen, dus het komt aan op kieskeurigheid. En bij jassen ben ik net zo min au point als het op modebeuwstzijn aankomt. Ik heb alle soorten jassen gehad, alleen meestal op het verkeerde moment in het tijdscontinuüm. Al mijn jassen zijn het gevolg van hard speurwerk, terwijl ze drie jaar eerder of twee jaar later in alle winkels hingen. Ik vrees dat ik koppig ben. En onpraktisch.

En zo kwam het dat ik gisteren liep te knarsetanden in de Nieuwstraat in Brussel. Vloekend op de bontkraagjesmode, zoekend naar een halflange jas als een dekbed, met een taille en een bijzondere kleur. Ik vond mijzelf helemaal niet zo veeleisend. Want a. wie wil er nou geen jas als een dekbed? Het is verdorie koud in de winter. En b., een taille, is dat zo veel gevraagd? En c., die bijzondere kleur? Tsjemig, we doen hier alsof ik diamanten beslag verwacht.

Maar no fokking way dus dat mijn jas bestond hè. Er zijn wel jassen als een dekbed, maar dat zijn alleen van die Michelinmannetjesjassen en die weiger ik te kopen, wegens te vormeloos en universeel. Er zijn ook wel jassen met een taille, maar die zien er doorgaans uit alsof ze alleen bedoeld zijn om van de ene limousine in de andere te stappen, kortom: die houden mij niet warm. En een bijzondere kleur? Ja, alleen bij de Pimkie. Een winkel waar ik op zich niks tegen heb, maar waar je met die bijzondere kleur ook altijd in plastic diamantenbeslag iets als ‘sports and fun’ moet dulden. En hee, het is dus geen lolletje hè zo’n winterjas.

Dus ik zag het somber in toen ik om vijf uur de Inno (een soort Bijenkorf) binnenstapte, mij een weg banend door de bontkraagjes. In mijn hoofd had ik de prijs al zitten opschroeven. Bij de Inno moet je geen koopjes verwachten en de tijd drong, over een uur gingen de winkels dicht. Bovendien weet ik inmiddels dat mijn dwarsheid in de mode mij geld kost. Dom zijn is duur. In mijn hoofd had ik de prijs al verhoogd naar 150 euro.

En toen zag ik hem. Al struinend van de ene boetiektuin naar de andere (of hoe noem je die hoekjes in een warenhuis). Het was een jas waar je in zou willen duiken. Onze bank met veertien kussens was er niets bij. Hij was groengoud, een bijzondere kleur, en hij had de taille van Marie Antoinette. Een jas waar ik wel drie jaar in wilde wonen. Een jas zonder – haleluja – bontkraagje. Wie had dat ooit gedacht.

Ik hield ‘m voor me. De lengte was goed, hij zou mijn billen warmhouden. De stof glom in het licht als een kever in de zon. En al met al was hij opvallend en toch beschaafd. Precies wat ik wil zijn.

En nu voelt u het al van kilometers aankomen. En als niet: u bent er niet helemaal bij zeker? Goed, ik zal u helpen. Ik las het prijskaartje. Vervolgens moet u de kop van dit stukje even lezen. En dan zijn we voorlopig uitgepraat. O ja, neurie ook nog even: it’s gonna be a cold cold christmas without you. Dank u.

« De Niet Lief Collectie: Niet Mike, niet Choco, maar Sjeik El Moko

Elke week drie kwartier lang zúlke filmpjes: yeah »