Toepen op de bushalte
Als je het helemaal niet meer ziet zitten, moet je gaan toepen op de bushalte. Want dat zagen wij dus. Het helemaal niet meer zitten. Want wij liepen en alles liep. Maar dan in de soep. Dat liepen wij dus. Eerst nog niet. Toen ging alles nog. Van dat leien dakje, weet u wel. Gewoon, je plant wat. Je volgt de planning. En dan reken je wat. Buiten de waard, dat wel, maar toch je rekent wat. Zo van: dan hebben we daar vier minuten om over te stappen en daar ook. Maar dan reken je dus buiten de waard. Zo gaat dat.
Want wij moesten. En wij zouden. Maar wat happens? Shit. En dan blijkt dat bussen in Vlaanderen er een handje van hebben. Waarvan? Van vertraging oplopen. En dan is vier minuten ineens niets meer.
Dus die maan scheen. Niet door de bomen, want die stonden daar niet. Ja, dan was het misschien nog leuk geweest, met de maan, zo door de bomen. Maar niet dus. En dan is Haacht ineens een kutdorp hoor. Niet zomaar een dorp, maar echt een kutdorp, met veel wind en zelfs wat regen. En een groot gebrek aan doeltreffende bussen.
Maar uiteindelijk kun je best in Kampenhout komen. Dat is het punt niet. Wat niet? Het punt. Het punt was namelijk een bruiloft. Of meer: een receptie van een bruiloft. Maar dat punt viel dus niet te bereiken. Of toch wel, maar dan slechts om de twee uur. En tsja, men heeft de neiging recepties eindig te verklaren. Heel onhandig.
Dus wij rekenden wat. Met waard en al. En al waren onze handen wat te koud voor het betere trekwerk, wij trokken onze conclusie. De bus naar het feestgedruis zou pas komen als alles al was uitgedruist. En dan is het er dus wel vanaf, die lol.
Wij moesten dus terug, in het kader van onverrichter zake. En zoiets duurt dan ook ineens twee uur. Probeer het maar eens, zaken te onverrichten. Je bent er zo twee uur mee kwijt. Dus wij doodden wat tijd bij het witloofmuseum by night. Maar mijn lief houdt er niet van. Van witloof.
Toen gingen we maar even een colaatje halen. Bij een snackbar, of nee, frituur. Maar dat bracht ons van ons stuk. Terwijl ze met hun poten van ons stuk dienen af te blijven, maar maak dat een negenjarig jongetje dat tegenover zijn vader met een sigaret in zijn hand een kleurplaat zit in te kleuren maar eens wijs. Zoiets brengt ons dus van ons stuk.
Dan maar naar de bushalte. Want die was tamelijk windstil. Wat best knap is voor een bushalte. En niemand die ons van ons stuk bracht. En toen zei ik wat ik dacht. Want ik dacht: jammer dat we geen kaarten bij ons hebben, want dan konden we toepen. Dus dat zei ik, want dat dacht ik.
En toen haalde Yuri ineens kaarten tevoorschijn. Okee, okee, we hadden geen pen, maar ik kan best uit het hoofd turven. Geen probleem. En dat Yuri won, was ook niet erg, want hij wint niet vaak. En trouwens, dat kwam eigenlijk door mij. Dat-ie won. Ik had namelijk best verkeerd kunnen turven. Kon-ie toch niet checken, zo in mijn hoofd. Maar ik deed het eerlijk, dus toen won-ie.
Alleen dat van die bruiloft, dat was wel jammer. We hadden namelijk een leuk kadootje.
Ik verwachtte een gewelddadig stukje. Iets als “pastekeeropofkgeefuldertoepenopuldermulle!”. Maar gelukkig bleek het -ondanks het feit dat jullie in de soep liepen- een uiterst leuk stukje.
Ja, het is een schande dat Vlamingen niet kunnen toepen. Behalve Yuri dan.
Enne… is een toep een klap dan?
Ik weet het niet, het klonk zo. Djoef alleszins wel – als we Willy’s en Marjetten mogen geloven.
Jeetje, toepen. Dat heb ik lang niet gedaan zeg. Was wel altijd leuk.
Vrouwe Zezunja,
Heer Maanzand,
Ik ben er nog altijd niet in geslaagd aan de weet te komen wat ’toepen’ nu eigenlijkbetekent. En is dat nou een Vlaams of een Nederlands woord?
Overigens wel sneu dat jullie nooit jullie blijde intrede hebben kunnen doen op die bruiloft.
Trouwens… Hebben jullie geen autootje waarmee jullie gewoon overal naartoe kunnen rijden?
Ik onthoud echter vooral dat het uiteindelijk toch een leuke avond/nacht werd. Met die kaarten en van die dingen.
Maar de missie werd dus niet vervuld: het afgeven van het kadootje.
Ik vind het al bij al toch niet zo’n leuk logje: naar de receptie van een bruiloft gaan, blijft een belangrijke taak. En als dat dan mislukt… ja… dan… dan is dat eigenlijk nooit meer echt goed te maken.
Ik leef met jullie mede.
@ hr ’ti: Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Met andere woorden: de bruid en bruidegom zullen moeten accepteren dat het Belgische openbaar vervoer niet is om over naar huis te schrijven. Zeker niet als je geen pen bij je hebt. Bovendien: zij vieren hun feestje toch in the middle of nowhere? Dat is het risico van het vak, dunkt me.
Nee, wij hebben geen autootje. Daarbij, je gaat toch niet naar een feestje waar je wilt drinken met de auto? O ja, dat doen jullie wel, omdat jullie dit soort dingen graag in het midden van nergens vieren. Vandaar dat hier twee keer zoveel dodelijke verkeersongelukken gebeuren dan in NL (dit is geen grapje, als ik me niet vergis is het zelfs drie keer zoveel).
Toepen is, denk ik, een NL’s woord. Het is een kaartspel. Doel van het spel is de laatste van de vier slagen te halen en zo min mogelijk punten te scoren. Verdere uitleg voert te ver, maar ik kan één ding zeggen: ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die toepen niet leuk vond. Sterker: vrijwel iedereen die ik ken, is op slag verslaafd aan het spel.
Toepen is de bom!
Heer Maanzand, toch!
U bent tot mijn grote spijt reeds geheel en al verNederlandst, want van uw reactie ‘Toepen is de bom’, daar snap ik ook al helemaal iks meer van.
Waar moet dat met ons Vlaams ras heen, als wij elkander al niet meer begrijpen???
Bezorgde groeten,
Drs. Johan Arendt Happolati
P.S. Of ligt het aan mij?
@ hr ’ti: Ik zal binnenkort een ‘onthoud mij’-plugin plaatsen en nu uw ‘anoniem’ in hr ’ti veranderen.
Voor het overige neemt u mij de woorden uit de mond. Ik wil een Vlaming die VLAAMS spreekt. Grmbl.
Van toepen gaat mijn sjabrang dedderen totdat elke jeeng van het verschieten met de eerste de beste korniche gaat vogelen. Zoiets?
Vrouwe Zezunja,
Ja, inderdaad: ik worstel nog altijd met uw nieuwe weblog. Die vorige vond ik eigenlijk veel betrouwbaarder en veel leuker. Die vorige onthield ook altijd mijn identificatiegegevens.
Heer Maanzand,
Volgens mij is het ‘sjangbrang’ i.p.v. ‘sjabrang’, doch dit geheel terzijde. ‘Dedderen’ snap ik al helemaal niet en ‘jeeng’ ook al niet. ‘Verschieten’ kan ik nog net vertalen naar ‘schrikken’ en wat die kroonlijst daar komt doen, daar moet ik vannacht nog veel en lang over nadenken.
U neemt het mij dan ook niet kwalijk, Heer Maanzand, dat ik mij in het vervolg niet meer tot u zal richten, maar wel tot Vrouwe Zezunja: haar kan ik tenminste nog begrijpen.
Nu wederom on-topic. Volgens mij is ’toepen’ een heel leuk en lief kaartspel, waarbij het de bedoeling is dat je elkaar laat winnen, omdat je elkaar zo graag ziet. En dan volgen later op de avond natuurlijk weer innige momenten om elkaar te belonen en te knufflen enz.
Besseffend waartoe dit alle leiden kan,
Drs. Johan Arendt Happolati
P.S. Ik heb uw logje graag gelezen, Vrouwe Zezunja. Dat u dat uiteindelijk toch onthoudt.
Ik vraag me dan toch af wat voor een cadeau jullie hadden. Mijn gedachten blijven steken op een span kaarten.
@ Bl-oxx: Het kado is helaas een verrassing en mag derhalve niet onthuld worden totdat het bruidspaar een ommelandse reis naar ONS heeft gemaakt om het in ontvangst te nemen. Ja, dat lijkt me eerlijk.
@ hr ’ti: U bent te goed van vertrouwen. Toepen is een gruwelijk blufspel waarbij de kans bestaat dat je in één ronde uit het spel ligt (als je slecht bluft, that is). Met andere woorden: de kans is groter dat je ’s avonds in bed nog steeds ligt te kibbelen over wie er heeft gewonnen en waarom.
Bedankt voor uw PS. Ik zal het onthouden.
Als je kan toepen bij de bushalte, dan hou je ECHT van elkaar! Ik bedoel, van iets vervelends iets moois maken, dat is jullie wel toevertrouwd als ik het zo lees..
Kijk, laten we dat dus zijn. Duidelijk. Inhoudelijk kan ik hier niks over kwijt omdat mijn oom, waar ik nog van, qua erven dan, dus iets in bussen doet. Maar de stijl, vrouwe Zezunja, wat een HEERLIJK gusselend stukje! Dat ik poepen las in plaats van toepen dient gezocht, die reden dus, in het feit dat u het samen met heer Maanzand deed. ‘Hem’ kon ik echter niet plaatsen. Die pen dan dus. En dat u toen…