TCTE of Zezunja die in een veel te duur hotel logeert (2)
Vervolg op TCTE of Zezunja die in een veel te duur hotel logeert (1),
‘Liefje, dit is zo kut’, schreef ik en ik stuurde hem een link naar een nieuwsbericht over de stakingen in het Belgische openbaar vervoer afgelopen vrijdag. De dag van het vervroegde verjaardagscadeau: The Corniest Trip Ever (TCTE).
‘Don’t worry’, schreef hij, monter als hij is.
‘Ik ben bang dat je er niet gaat geraken’, schreef ik een paar dagen later en ik flipte wat in mijn uppie. Zo gaat dat met verrassingen, je moet alles alleen doen.
‘My love for you is stronger than a stomme staking’, schreef hij.
Met dat laatste was ik blij, in het kader van TCTE. Want hij – ik noem mijn lief voor het gemak maar even Y, anders blijf ik aan het ‘lieven’- wist nog helemaal niks, het was tenslotte een cadeautje. Het enige dat Y wél wist, was dat hij in Den Haag uit de trein (grmbl) moest stappen en dat het tripje de welluidende naam TCTE droeg, The Corniest Trip Ever. En daar voldeed die laatste zin aan.
So far so good. Y ving vrijdagmiddag boordevol goede moed The Corniest Trip Ever aan vanuit het verre Leuven, heel lief, zonder te weten met welk doel precies. En toen werd het spannend.
Om een uur of half zeven reed er een bus.
‘Ik ben onderweg hoor’, riep hij vanuit het geraas in mijn oor.
‘Goed zo’, zei ik liggend op een bed in The Corniest Hotelkamer Ever (TCHE).
Vanuit Mechelen kon hij soepeltjes door met een andere bus naar Antwerpen.
‘Als het zo doorgaat, lief, dan valt het reuze mee, die staking.’
‘Hoera!’, zei ik, terwijl ik The Corniest Cadeautjes Ever (TCCE) aan het uitstallen was.
In Antwerpen ging alles wonderwel nog immer goed. Soms lijken de goden je welgezind
‘Ik heb een bus naar Nederland, ik kom er wel, ik kom er wel’, zei hij.
Ik voelde me inmiddels een beetje raar, zo alleen, met uitzicht op zee.
Het was al donker.
Wat ik al vermoedde, bleek waar: in elke god schuilt een vuil secreet. Goed gezind of niet.
‘Liefje, de buschauffeur is ermee opgehouden’, zei hij. Hij was op de linkeroever en het was er niet pluis.
Ik weet te weinig van Antwerpen om het woord linkeroever direct met een wijk te associeren, dus ik zag waarlijk een oever voor me. Een kade met hoeren en rovers, pikkedonker, in het midden van nergens. Het was al negen uur geweest.
Ik was zenuwachtig aan het zappen. Hoe corny is The Corniest Trip Ever (TCTE) als je helemaal alleen bent? Volkomen onbedoeld in mijn eentje tussen de vier muren van zíjn verjaardagscadeautje. En hij dwaalde in het donker langs de Schelde, nog zoveel kilometer te gaan. Je kunt het romantiek noemen, maar dat zou iets té corny zijn. Voorlopig was het vooral heel kut.
Om kwart voor tien belde ik.
‘Je kunt misschien nu weer naar het station in Antwerpen gaan en dan neem je daar de trein. Om tien uur zou de staking afgelopen zijn en er gaan vast nog wel een paar internationale treinen vóór middernacht.’
‘Dat doe ik’, zei hij, monter als hij is.
‘Het is hier donker’, zei hij om half elf.
Donker als de nacht.
Ik zuchtte. Zag mezelf alleen. Temidden van de bloemblaadjes.
En hem in het mooie, donkere station van Antwerpen.
‘Ik neem wel een taxi’, zei hij. ‘Haast je’, zei ik.
Hij had nog precies een uur. Daarna is Roosendaal afgesloten van de rest van de wereld. En stranden in Roosendaal op The Corniest Trip Ever (TCTE), dat kan écht niet. Dat is té erg.
Drie kwartier lang hoorde ik niks.
Mijn hart bonkte luidop in mijn keel, aangemoedigd door de hartjes om mij heen.
Toen ging de telefoon. Kwart voor twaalf.
‘Ik heb het gehaald’, hijgde hij. ‘Ik zit in de trein vanuit Roosendaal.’
Ik ademde uit. En uit. En uit.
Ik sprong in de tram naar Den Haag HS. The Corniest Hotelkamer Ever (TCHE) in opperste staat van Cornyheid achterlatend.
Op HS moest ik wachten, temidden van wat tuig, schorriemorrie en ander sissend volk.
Ik wachtte. Heel lang.
Ik belde Y. ‘Je zit in een stoptrein’, stamelde ik.
‘Ik geloof het ook’, zei hij.
Maar hij haalde het. In weerwil van alle boze buschauffeurs in België bereikte Y het doel dat hij niet kende. Het Kurhaus.
Toen we om twee uur ’s nachts de kamer binnenkwamen, struikelde hij over de talloze bloemblaadjes. En toen was alles gelukkig gewoon weer heel erg corny.
De oude reacties op dit stukje kun je hier lezen. Nieuwe reacties mag je gewoon hieronder plaatsen.
