Mislukt
Ik at een stukje kaas en ik staarde.
Ik kauwde.
Kauw.
Kauw.
Kauw.
Deze week nam ik een verstrekkende, blijmakende beslissing. Die tiert wat door en galmt wat na. Beslissingen zijn verkwikkend. En heavy.
Hapje.
Kauwen.
Staren.
En ik moest ook ineens meer werken. Ik vind het heel plezierig, maar mijn handen hebben het laatste woord bij mij thuis. Ik denk aan waar niet is en de keizer die zijn recht verliest.
Nog een hapje.
Beetje kauwen.
Deze week hoorde ik voor het eerst opnamen van de band. Mijn band. Wij allevier. Dat was confronterend. Ik moet meer en harder. Zij moeten minder en strakker. Maar o wat zijn we goed.
Staar.
Kauw.
Herkauw.
Die brief aan die dichter heb ik écht opgestuurd. Ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Ik hoef die halve wereld niet, maar brutaal zijn wil ik wel.
Kaas is lekker, trouwens.
Hap.
Kauw.
Staar.
Hermi kwam langs en Dagmar belde en de drummer kwam langs en ik kreeg stikveel brieven en kaartjes deze week. Mijn ex belde om te zeggen dat ik ondanks alles wel een lief meisje was en mijn ouders gunnen me het beste. En deze week articuleer ik nog beter als ik ‘vriendje’ zeg. Het telraam van mijn zegeningen is topzwaar aan het worden.
Smak.
Kauw.
Smak.
Dit weekend wordt heel bijzonder. Dat u dat even weet.
Slik.
Slik.
Slik.
Toen de kaas op was probeerde ik een stukje te schrijven, maar dat lukte voor geen meter.
De oude reacties op dit stukje kun je hier lezen. Nieuwe reacties mag je gewoon hieronder plaatsen.
