Horizon
‘Het is een gevoel’, zeg ik.
Dat gisteren niet vandaag mag zijn.
Omdat alles anders moet.
‘Jij niet hoor’, zeg ik.
Jij mag onveranderd blijven.
Maar verder, voorts, voortaan.
‘Drukfouten voorbehouden?’, vraag je.
Ja. Dat wel. Je weet immers nooit.
‘Hoeveel meer kan een voornemen zijn?’, vraag ik
Je weet het niet. Gelukkig. Dat zou wat worden.
‘En morgen dan?’
Ja, dat zien we dan wel weer.
Zien. Overzien. Doorzien. Afzien.
‘Je kunt er ook vanaf zien’, zeg je.
Ja, dat zou gemakkelijk zijn.
Ik denk. Ik denk nog even niet.
‘Stop je ook met roken?’, vraag je.
Ik tel de sigaretten en denk nog even niet.
Alles, altijd, nooit. Dat is wat overdreven.
Een beetje anders is ook anders.
Wel minder. Maar toch. Toch?
Je knikt. Want dat is zo.
‘Waar zal ik dan beginnen?’, vraag ik.
Want alles nét een beetje anders, dat is toch wel veel.
Je buigt en je fluistert.
Je fluistert en je zegt iets.
‘Het is een gevoel’, zeg je. En je kijkt.
Jij kijkt. Ik knik.
Van ja. Van ja.
Mijn knieën knikken ook.
Knik – knik – knik.
En mijn handen.
Van ja. Van ja.
Want alles anders?
Ik denk.
Ik denk nog éven niet.
En wel. Van ja. Van ja.
Mijn handen. Mijn handen.
Van ja.
De oude reacties op dit stukje kun je hier lezen. Nieuwe reacties mag je gewoon hieronder plaatsen.
