Hoe mijn ouders een gemene tante van mij maken
Ik dacht dat ik het allemaal goed had gedaan. Mijn zus was jarig die gaf ik een zoethoudertje, een zak drop, tot het echte cadeau af is. Haar man was ook jarig, die gaf ik een mooi boek over The Ramones. Hun dochter, mijn liefste nichtje Nina (4), was ook jarig, die kreeg van mij een fiets voor Barbie. Haar leven draait namelijk om barbies, en sinds kort om fietsen.
Luca (5) was de enige die niet jarig was geweest en dat vond ik een beetje zielig dus kocht ik voor hem een Spongebob-snoepjesding.
Nog steeds vind ik dat ik alles goed heb gedaan.
Maar er is iemand in het gezelschap die daar anders over denkt.
Toen alle cadeautjes waren gegeven en uitgepakt, ging ik op het balkon zitten. Colaatje, zonnetje, Nina die de voetjes van Barbie in de trappers van de fiets wurmt. Alles goed, alles vredig.
Luca schoof naast me op de bank.
‘Zezunja, mag ik je wat vragen?’
‘Ja hoor, kom maar op.’
‘Wanneer krijg ík nou mijn cadeautje?’
Ik liet een stilte vallen en hapte naar adem.
‘Je hebt snoepjes gehad’, zei ik.
‘Ja, maar ik bedoel een cadeáútje.’
Ik liet weer een stilte vallen en dacht razendsnel na over wat gemeen was en wat niet.
‘Als jij jarig bent krijg jíj weer een cadeautje’, zei ik.
Luca keek met ernstige blik naar Haarlemse verten.
Even leek het alsof hij het antwoord afdoende vond. Hij draaide zijn hoofd al bijna weg om af te taaien, maar plots zag ik een gloeilampje oplichten in zijn ogen.
‘Maar Zezunja, weet je’, begon hij weer, ‘als Nina jarig is, krijg ík van opa en oma en van nonno en nonna óók altijd een cadeautje’.
Hij keek me indringend aan, dacht dat-ie me tuk had.
‘Ja, dat klopt’, zei ik, en ik keek hem op mijn beurt indringend aan.
‘Maar van mij niet.’
De oude reacties op dit stukje kun je hier lezen. Nieuwe reacties mag je gewoon hieronder plaatsen.
